vrijdag 12 oktober 2012

Il ne faut pas pleurer pour ce qui n'est plus. Il faut sourir pour ce qui a été.
Marguerite Yourcenar

Op 11 oktober 2012 overleed Anne Reyniers
Dit melden u Eddy Smit, echtgenoot en partner voor het leven
Haar ouders, Roger Reyniers en Denise Defourny
Vriendinnen en vrienden in binnen- en buitenland

Het afscheid zal, zoals Anne het wenste, gebeuren in intieme kring.

Asverstrooiing zal later plaatsvinden in Samaria op Kreta

Met dank aan het medisch personeel van het Openbaar Ziekenhuis te Chania en het Jan Palfijn Ziekenhuis te Merksem

Condoleantie mailadres: esmit_argo@yahoo.com

donderdag 9 augustus 2012

Sterkte Gea

Ook al had ik aangekondigd dat ik voorlopig even pauze zou nemen, wil ik toch nog even een berichtje plaatsen. Gisteren is de papa van Gea van G-Style overleden. De meesten onder haar kennen haar als het creatieve brein achter haar blog, én de leuke reportage in Ariadne@Home. Gea, ik wens jou en je familie heel veel sterkte toe.
Liefs,
@nne

dinsdag 7 augustus 2012

Blogpauze en alles loopt fout



Het lijkt wel vrijdag de dertiende vandaag. Eerst is het onmogelijk om foto's op te laden, en dan blijkt ...
mijn hele Picassabestand leeg te zijn! Weg foto's die niet op m'n blog verschenen zijn, afbeeldingen die ik nog wilde gebruiken, herinneringen... In het verleden heb ik verschillende keren geprobeerd om het Picassabestand te kopiëren op een externe schijf, maar volgens "ingewijden" kan dit niet. Zogezegd omdat je bestand automatisch bewaard wordt. Niet dus! Heeft iemand van jullie al hetzelfde meegemaakt? Hebben jullie de foto's kunnen recupereren? Hopelijk kan iemand mij de reddende tip bezorgen!!

Intussen (maar dat heeft niets met de Picasaramp te maken) heb ik besloten om voor deze blog even een pauze in te lassen. Helaas heb ik niet de energie voor twee blogs, en bovendien heb ik niet zoveel te melden. Toestand stabiel, bijverschijnselen idem ... het zou een beetje flauw worden om steeds hetzelfde te schrijven. Foto's blijf ik natuurlijk plaatsen op "Ambrozijn en oude kant", en ... ik kan natuurlijk ook een boel kwijt op m'n Facebookpagina (kijk onder AnneReyniers16). Jawel, ook ik ben uiteindelijk gezwicht voor Facebook, omdat vele vriendinnen en ex-collega's hun e-mails hebben afgesloten wegens hacking en andere problemen. Lang leve cyberspace!
Liefs,
@nne


donderdag 2 augustus 2012

Moe


Jullie hebben het waarschijnlijk gemerkt. Ik ben weinig op het internet, volg amper blogs de laatste tijd en het is intussen een week geleden dat ik zelf nog een berichtje geplaatst heb. Sorry dat ik ook niet gereageerd heb op jullie berichten, maar ik ben gewoon moe! Wat een rustweek had moeten worden na de 2 weken Xeloda, lijkt eerder een winterslaap. Afgezien van het rondrennen voor allerlei papieren (het ziekenfonds wil mij blijkbaar op invaliditeit stellen) heb ik weinig uitgespookt. Wat gelezen, lange siësta's gehouden en vooral veel bankhangen. Op de bijsluiter staat weliswaar dat moeheid een veel voorkomend verschijnsel is bij de behandeling, maar dit is echt wel wennen! De afgelopen maanden voelde ik me eigenlijk best heel fit, nu moet ik voortdurend wikken en wegen wat kan en wat niet. Bovendien heb ik vaak een opgeblazen gevoel, is m'n eetlust een stuk minder (ben ook al 1 kg afgevallen) en ben ik ook een flink stuk van m'n levenslust kwijt. Ik begin me steeds vaker te voelen als een gevangene die uitstel van executie heeft gekregen, zie de toekomst somber in ... ook al was m'n bloedbeeld maandag goed. Ik probeer te vechten tegen de negatieve gevoelens, doe - ondanks alles m'n tai chioefeningen - en hoop dat de dag morgen beter is.
Liefs,
@nne

donderdag 26 juli 2012

Eindelijk zomer!


De afgelopen dagen heb ik écht eindeloos genoten van het prachtige weer. Helaas zat wandelen er deze week niet in. Door de nieuwe chemo heb ik vaak een erg branderig gevoel in handen en voeten, en bovendien lijkt het wel of ik een huid van perkament krijg. Erg gevoelig ... én fragiel. Dat bleek tijdens een wandeling afgelopen zondag. De wandeling door de polders leverde me bloedblaren op m'n voetzolen op, waardoor ik enkele dagen amper op m'n voeten kon staan. Niet getreurd echter ... boekje, sapje en lekker lezen op de stretcher! Nog even profiteren van het mooie weer, want vanaf morgen voorspellen ze alweer regen.
Liefs,
@nne

dinsdag 17 juli 2012

Een nieuwe stap


Bedankt voor jullie reactie op mijn vorige post. Hierbij nog een bewijs hoe de bewoners van Doel zelfs de verlaten huizen fleur en kleur geven.

Vanmorgen ben ik aan een nieuwe fase van de behandeling begonnen met Xeloda. Dit zijn kankerremmers in pilvorm. Die voorkomen het opnieuw ontstaan van kanker van de dikke darm, na een tumorverwijdering. Ik moet 's morgens 5 pillen slikken, en 's avonds nog eens vijf. Samen met de 2 "asaflows" die ik slik in verband met de longembolie van februari, zijn dat er heel wat. En dit terwijl ik vroeger zelden of nooit medicatie innam. Ik moet telkens 2 weken pillen nemen, en krijg vervolgens 1 week "rust". In principe moet ik nog om de 3 weken naar het ziekenhuis. Als alles goed gaat, kan ik echter voor verschillende sessies medicatie krijgen zodat ik iets meer vrijheid heb.
Volgens het infomapje dat ik meekreeg, kunnen de volgende bijwerkingen optreden: diarree, misselijkheid, braken, stomatitis, buikpijn, huiduitslag, hand-footreactie, vermoeidheid en verlies van eetlust. Heel wat dus, maar volgens dr. V. zal het allemaal wel meevallen, aangezien ik erg weinig bijverschijnselen had van m'n eerdere chemo. Ik kreeg in ieder geval een dagboekje mee, waarin ik per dag notas's kan nemen over de "ongemakken". Hopelijk zal het echter niet zo'n vaart lopen.

Intussen ben ik aan een manuscript begonnen over de (politieke) geschiedenis van Griekenland ... van de Balkanoorlogen tot nu. Het idee is ontstaan uit m'n ergernis over de negatieve berichten over het land, waar ik lange tijd met plezier gewoond en gewerkt heb. Ik stoorde me meer en meer aan de onwaarheden die over Griekenland de wereld worden ingestuurd. Het klopt inderdaad dat de politieke kaste op grote schaal gefraudeerd heeft, maar de "gewone" Griek moet zich meer en meer uit de naad werken om rond te komen én belastingen te betalen! Want, dat is alweer zo'n fabeltje dat er in Griekenland geen fiscale heffingen bestaan. Voor wie de situatie in het land niet persoonlijk kent, is het boek "Hoe durven ze" van Peter Mertens beslist een eye-opener. Niet alleen over de situatie in Griekenland, maar over wat ons allen misschien te wachten staat.
Liefs,
@nne

maandag 16 juli 2012

Dieu n'est pas ici

Eind januari schreef ik al een stukje over Doel (klik hier). Vroeger een idyllisch dorp aan de Schelde, nu herschapen in een spookdorp onder de rook van de kerncentrale. Toch heeft het dorp nog 29 bewoners. Die waren het nachtelijk vandalisme zo zat, dat je sinds kort tussen 22u en 6u 's morgens, via een slagboom moet om het centrum te bereiken. Gisteren brachten we een kort bezoek aan Doel. Met een brok in de keel, aangezien ik er als kind prachtige dagen heb doorgebracht. Triest om de leegstand, blij om er de keramiste Denise te leren kennen, en gefascineerd door de graffitikunst waar Doel inmiddels beroemd/berucht om is. En de molen, die staat er nog als stil verzet tegen de kerncentrale.














temidden van de leegstand, de sporen van de laatste 29 bewoners


oude boerderijen, verscholen in een sprookjesachtige tuin


de klaprozen van ceramiste Denise


oude en nieuwe energievormen
pannekoeken kan je nog steeds eten in de molen, Doel 1 en 2 sluiten definitief in 2015.

Liefs,
@nne

donderdag 12 juli 2012

Goed nieuws


Gisteren belde Dr. V. me op met de resultaten van de scan. Die zijn goed! Er zijn blijkbaar een aantal vlekken verdwenen, en de grote vlekken zijn met zo'n 30% verminderd ten opzichte van de vorige scan. Normaal gezien kan ik af van de chemo via infuus, en zal verder behandeld worden met pillen. Maandagmorgen heb ik een afspraak met m'n oncologe om het verdere verloop van de behandeling te bespreken. Dan weet ik ook meer over hoe vaak ik naar het ziekenhuis moet, de bijwerkingen van de medicatie enzovoort. Op dat moment zal ook duidelijk worden of, wanneer en hoe lang we naar Kreta kunnen. Ik snak echt naar de bergen en kloven, het zonlicht op het zilveren blad van de olijfbomen, het warme weerzien met vrienden en ex-collega's. En - als alles goed gaat - hoop ik ook de Ida te beklimmen! Zeus kan zich maar beter uit de voeten maken, want ik heb veel zin om hem een schop onder z'n kont te geven dat hij me met deze ziekte heeft opgezadeld. Of niet ... misschien moet ik ook dankbaar zijn voor de intense ervaringen van de afgelopen maanden. Hoe je het draait of keert, het lijden heeft me ook gelouterd. Een stuk wijzer gemaakt, geleerd om (nog) intenser te leven, te genieten van kleine dingen, inzicht te krijgen in gevoelens die ik jarenlang verwaarloosde of zelfs onderdrukte.
Liefs,  @nne

maandag 9 juli 2012

Moe


Dit weekend was het - net zoals het weer - dipjestijd. Na een nacht met veel buikkrampen, voelde ik me zaterdagmorgen behoorlijk slap en futloos. Het was meteen duidelijk dat er van de klussen die gepland waren, weinig of niets terecht zou komen. Een middagdutje leek een goede oplossing, maar resulteerde uiteindelijk in uren "comateuze" slaap. Gisteren ging het ietsje beter. Het Bretoense nachtkastje uit de kringloop kreeg een tweede laagje verf, en m'n middagdutje bleef beperkt tot anderhalf uur. Toch ben ik nog niet volledig in orde. Ik hou een kramperig gevoel, en ook m'n maag en lever zijn opgezwollen. Gelukkig heb ik nu woensdag een afspraak in het ziekenhuis om de resultaten van de scan te bespreken. Die werd vanmorgen genomen, ditmaal zonder de liter contrastvloeistof die je in een uur moet opdrinken. Gelukkig maar, want ik denk dat ik behoorlijk wat moeite zou gehad hebben om het spul naar binnen te werken!

Naast het vermoeide gevoel, had ik de afgelopen dagen ook een morele dip. De pijn in m'n buik, de zwelling van m'n lever, ... drukten me met de neus op de waarheid. Ook al tracht ik zoveel mogelijk als niet-ziek door het leven te gaan ... ik ben het wel! Voor het eerst voelde ik me ook écht opstandig over het feit dat ik niet zal genezen. Na zoveel maanden ben ik eindelijk boos! Kwaad omdat ik altijd gezond geleefd heb, hoopte op een lang en gelukkig leven, nog zoveel dingen wil doen ... De boosheid is inmiddels weg, maar de angst om snel te sterven blijft. Niet dat ik bang ben voor de dood. Jaren geleden zag ik ze reeds in de ogen tijdens een heelkundige ingreep met complicaties. Sterven op zich is niet het probleem, wel de pijn en aftakeling ervoor, het afscheid nemen, beseffen dat er zoveel is dat je wilt doen, maar niet meer kan. Dood gaan betekent loslaten, en daar ben ik duidelijk nog niet aan toe!
Lieve groet,
@nne

woensdag 4 juli 2012

Sunshine award en een korte update


Ik kreeg van Conny een sunshine award! Alhoewel ik niet zo'n awardmens ben, blijft het toch altijd een erkenning voor je blog. Rest me nu de taak om tien vragen te beantwoorden, en de bal door te spelen naar 5 andere blogs. Hier gaan we ...

Mijn favoriete dier: ik ben eigenlijk een dierenmens in het algemeen. Heb een hondje, en sinds enkele maanden een adoptiepoes. Bestempel me eerder als een poezenmens

Mijn favoriete getal: tot nu toe geen

Mijn favoriete non-alcoholische drank: een koel glas versgeperst sinassap

Macebook of twitter: sinds kort twitter in verband met het inloggen op pinterest

Mijn passie: natuur en LEVEN

Krijgen of geven: geven!

Mijn favoriete patroon: heb niet echt een favorietje

Favoriete dag van de week: elke dag dat ik me goed voel

Favoriete bloem: rozen? hydrangea?

Favoriet land: Griekenland, dat ik als m'n tweede vaderland beschouw. Maar ik hou ook enorm van Frankrijk, Italië, én Nederland.

Ik geef de bal door aan:
Sarina van Stampcrazy, Juliette van Vintage Farm Norway, Gerry van Merel-Viool, Judith van Judith en Co, en Carine van 't Achterhuisje.

En tot slot nog een kleine update. Vandaag is het pompje losgekoppeld van m'n 12e chemo. Maandag waren de bloedwaarden alweer een stuk beter. Ze zijn bijna normaal. Maandag moet ik terug onder de scan, en dan volgt een evaluatie. Dr. V. heeft twee alternatieven om m'n ziekte op te volgen. Of medicatie in pilvorm, of per pompje. De eerste heeft het grote voordeel dat ik dan niet om de haverklap naar het ziekenhuis moet. Nadeel is een branderig gevoel in handen en voeten, iets wat ik ook had tijdens de kuur met Avastine. Het tweede alternatief heeft die bijwerkingen niet, maar vermindert m'n vrijheid omdat ik dan toch geregeld naar het ziekenhuis moet. Ik dank dat ik (al ik keuze heb wel te verstaan!) voor de pillen kies. De bijwerkingen neem ik er graag bij omwille van de vrijheid!

Liefs, @nne

maandag 25 juni 2012

Droom zacht Kaat Tilley


Afgelopen vrijdag overleed modeontwerpster Kaat Tilley onverwacht aan een virale aandoening. Met Kaat Tilley verliest de Belgische modewereld een "grande dame", die steeds trouw aan zichzelf bleef, en wars van modetrends ontwierp. Ze studeerde af in 1990 aan de Antwerpse modeacademie, en opende amper enkele jaren later haar eerste winkel. Een dromerig universum, vol schitterende( zijden) jurken, prachtige juwelen en andere sprookjesachtige accessoires. Telkens wanneer ik in het centrum van Brussel kwam, kon ik het niet nalaten om te genieten van haar schitterende (bruids-)jurken, in haar winkel in de al even excentrieke Koningsgalerij. Persoonlijk ging het haar niet altijd voor de wind. Op haar 28ste kreeg ze lympheklierkanker, maar genas en putte er kracht uit. Ook zakelijk kende ze de nodige tegenslagen. Hoe dan ook krabbelde ze altijd terug recht, niet alleen als ontwerpster maar ook als kunstenares. Tot op het einde zocht ze naar schoonheid in alledaagse dingen, wilde ze van de wereld een mooiere plaats maken. Haar ontwerpen, sprookjesachtige schetsboeken en schilderen zullen ons blijvend herinneren aan de manier waarop ze voor 2 generaties vrijgevochten vrouwen poëzie op maat ontwierp.
Liefs, @nne

foto:editiepajot

dinsdag 19 juni 2012

Boos en droevig tegelijk


Ben je boos
Pluk een roos
Zet die op je hoed
En je voelt je zo weer goed

Het kinderversje schoot me vandaag te binnen, toen ik deze roos uitkoos voor m'n post. Boos ben ik nog altijd, droevig ook. Het is gewoon ergerlijk hoe oudere mensen steeds vaker opgelicht worden door handige individuen of bendes. Laatst klonk er zelfs een waarschuwing op de radio dat "nepagenten" geregeld bejaarden in de luren leggen. De reden: goedgelovigheid of verminderde inschatting van gevaar. Ook bij mijn - overigens  zeer intelligente - vader merk ik het meer en meer. Alhoewel ze in een buurt wonen waar de criminaliteit behoorlijk toeneemt, blijft hij geloven in de goedheid en onschuld van z'n medemens. Vorige week werd hij op straat aangesproken door een aannemer die aan het werk was op het dak van een bedrijf om de hoek. Ze hadden gezien dat de schoorsteen dringend moest gerepareerd worden, en zou dit klusje klaren voor 1200 euro. Hij wist m'n vader te overtuigen door een melig verhaaltje dat zij economische vluchtelingen uit Ierland zijn, en dat hij dringend geld nodig had voor z'n vrouw en kind. De volgende dag ging hij al aan het werk, maar toen er moest betaald worden bleek het klusje niet minder dan 3500 euro te kosten. Helaas heeft mijn vader dit bedrag prompt betaald, maar eiste wel een factuur. Na de betaling wist de aannemer echter de melden dat zij enkel in het zwart werken, en dus geen factuur kunnen geven. Bovendien eiste hij nog een hoop extra geld, voor andere klussen die hij zou uitgevoerd hebben. Bovendien beweerde hij dat hij nog 3 medewerkers moet betalen, alhoewel hij steeds alleen heeft gewerkt. De laatste dagen worden mijn ouders voortdurend lastig gevallen door deze man, om nog extra geld neer te dokken. Helaas hebben mijn ouders het hele verhaal pas vandaag "opgebiecht". Mijn moeder is erg boos op mijn vader, en tegelijk ook erg bang wat er verder zal gebeuren. Zij zijn beiden een stuk in de tachtig, en vrezen dat deze man "manu militari" geld zal opeisen. Ik heb meteen contact opgenomen met de politie. Die raden ons aan om klacht neer te leggen, aangezien dit "bedrijf" waarschijnlijk niet aan z'n proefstuk toe is. Morgenmiddag (nadat m'n chemopompje is afgekoppeld) gaan we langs bij het kantoor. Het geld zijn m'n ouders in ieder geval kwijt, maar volgens de politie is absoluut noodzakelijk om een dossier te openen. 

Intussen ben ik alweer aan de elfde chemo toe. Gisteren een beetje misselijk gevoel, maar vandaag heb ik totaal geen klachten. Absoluut genoten dus van de tai chi les, en lekkere sushi achteraf. Binnen twee weken volgt nog een chemobeurt, en dan de evaluatie per scan. Hopelijk zijn de resultaten goed, zodat de chemo kan vervangen door tumorremmers in pilvorm. Voorlopig leef ik van dag tot dag, elke nieuwe dag is een gewonnen dag ... en genieten doe ik dubbel! Van een lekkere maaltijd (gelukkig heb ik geen smaakverlies), van de zon, van de regen, wandelingen in de natuur of gewoon rustig werken of lezen in de tuin. Kwakkelweer of niet, ik maak er gewoon het beste van.

Liefs,
@nne



maandag 11 juni 2012

Krachten doseren


Tien chemo's zijn absoluut niet in m'n koude kleren gaan zitten. De laatste week was ik een stuk vermoeider dan anders ... een goede uitvlucht om te genieten van een siësta. Toch heb ik gisteren en eergisteren respectievelijk 1 uur en bijna 2 uur gewandeld in de polders. De natuur is zo mooi: de klaprozen groeien uitbundig tussen de kamille, de tuinen liggen er schitterend bij en de koetjes, kalfjes en schaapjes koesterden zich in het lentezonnetje. Vandaag is het weer hier helaas ronduit slecht. Het heeft al flink gedonderd, en de regen viel (alweer) met bakken uit de hemel. Vanavond zou ik normaal gezien deelnemen aan een workshop tai chi (gegeven door dezelfde leraar als de tai chilessen van Rekanto), maar ik twijfel nog even. Het is immers een halfuurtje lopen, gevolgd door anderhalf uur tai chi. Ik heb nog een uurtje om te beslissen ... we zien wel. Afgezien van de toenemende vermoeidheid, beginnen andere bijverschijnselen de kop op te steken.  M'n haar begint flink uit te dunnen, de rare vlekken op handen en tenen nemen toe, en m'n trekken zijn (ondanks m'n positivisme) verhard. Kanker is dan ook een ziekte die je écht van binnenuit raakt. Het is iets wat soms jarenlang in je heeft zitten woekeren, waar - ik althans - niet meer van af kom. Maar zelfs wanneer  ze je genezen verklaren, blijft de kans op herval blijkbaar redelijk groot. Zodra je weet dat je kanker hebt, kom je terecht in een emotionele achtbaan. Je wordt heen en weer geslingerd tussen gevoelens van boosheid, verzet, aanvaarding, berusting.
In de bibliotheek ontleende ik het boek "Morgen is nu - zoeken naar levenskwaliteit bij kanker" (A.W. Bruna Uitgevers). Hierin vertellen mensen die kanker hebben, of gehad hebben over de schok van het bericht, de behandelingen en de onzekerheid daarna. Ook partners en nabestaanden komen aan het woord. Sommige van de geïnterviewden zijn "genezen", anderen leven al een tijd met de "vijand binnen de muren", weer anderen tellen de dagen af. Het zijn verhalen van hoop en wanhoop, van afscheid nemen en loslaten, afgewisseld met informatie over psychologische hulp, seksualiteit bij kanker, genetische onderzoek, de laatste fase. Een aanrader voor wie zelf of in zijn/haar omgeving met de ziekte geconfronteerd wordt.
Liefs,
@nne

maandag 4 juni 2012

De tiende chemo


Vandaag was ik voor de tiende chemo in het ziekenhuis. Ook nu waren mijn bloedwaarden beter. Nog twee beurten, en dan volgt een Pet-scan. De oncologe die me behandelt klinkt positief, afwachten wat het onderzoek over een maand brengt. Genezen zal ik niet, maar zij denkt aan een onderhoudsbehandeling via pillen omdat ik dan niet om de haverklap naar het ziekenhuis moet. Jammer genoeg kregen we slecht nieuws over M., die net als ik een uitgezaaide leverkanker had. Een goede kennis van haar (ook in behandeling) vertelde me 2 weken geleden al dat ze in coma was gegaan, en uiteindelijk is ze vorige week overleden. We merkten de laatste maanden wel dat het met haar bergaf ging, maar dat het zo snel zou gaan, daar schrokken we enorm van. Ik wens haar familie heel veel sterkte toe. Ik wil haar graag herinneren als de sterke vrouw  en leuke mede-patiënte, die voor iedereen een lief woord over had. Kalo taxidi M. ... ik denk aan je!
Liefs,
@nne

woensdag 23 mei 2012

Woorden wikken en wegen


In het magazine "Pink Ribbon" (editie2011) las ik het volgende stukje hoe je woorden rond kanker kunt wikken en wegen.
Zeg niet:
Ik voel me minder ziek
Maar wel:
Ik voel me steeds beter

Zeg niet:
Ik heb geen stress
Maar wel:
Ik ben ontspannen

Zeg niet:
Dat zal niet lukken
Maar wel:
Hoe zal dit lukken?

Zeg niet:
Ik ben moe, ik heb geen zin om weg te gaan
Maar wel:
Ik ben moe, ik heb liever dat jij langskomt

Zeg niet:
Nog 3 maanden behandeling
Maar wel:
Nog maar 3 maanden te gaan!

Zeg niet:
Waarom ben ik ziek?
Maar wel:
Wat kan ik leren uit mijn ziekte?

Zeg niet:
Ik ben kankerpatiënte
Maar wel:
Ik heb kanker

Kleine nuances, maar het helpt!

Lieve groet,
Anne



maandag 21 mei 2012

Ups and downs


De laatste week heb ik - voor het eerst - last gehad van downs. Raar maar waar, het mooie weer (dat we af en toe hadden) zat er voor een stuk tussen. Eigenlijk voelde ik me triest en opstandig tegelijk, bij het idee dat dit één van m'n laatste lentes zou kunnen zijn. Gelukkig kregen de ups al gauw de overhand. Ik heb enorm genoten van het concert van Katerina Tsirisou, van de wandelingen door Antwerpen en in de Zeeuws-Vlaamse polders. Jullie lieve reacties maken me ook ontzettend blij, net als de lieve mailtjes die ik van de ex-collega's uit Kreta krijg.
Vandaag heb alweer chemo gehad. Ook dit keer was het bloedbeeld beter, en m'n lever is enkel nog in het midden opgezwollen. Nog enkele chemo's en er volgt een nieuwe evaluatie met een Pet-scan. Hopelijk ben ik dan een tijdje chemovrij, want ik zou dolgraag naar Kreta gaan. Vrienden opzoeken, genieten van de zonsopgang en -ondergang en alles wat daar tussen ligt. En ... de Ida beklimmen, om de grote goden te danken dat ik positief op de chemo reageer. Voorlopig leef ik echter van dag tot dag, gedraag me als niet-ziek, en ben dankbaar voor de steun die ik van de mensen om me heen én van jullie krijg.
Liefs,
@nne

maandag 7 mei 2012

Ik heb mezelf overtroffen



... door dit weekend een hele vloer te betegelen. E. zorgde voor het gezeul met de tegellijm, sneed de tegels keurig op maat en gaf de tegels aan. Ik had nog nooit eerder een vloer gelegd, het ziet er netjes uit, en nu maar hopen dat hij stevig is na het indrogen! Klussen werkt trouwens therapeutisch voor mij. Je bent bezig met iets waar je ook in de toekomst van geniet, en tegels leggen was echt grensverleggend. Misschien moet ik wel workshops "klussen tegen kanker" geven!
Vanmorgen ben ik wel met behoorlijk stijve knietjes het ziekenhuis binnengewandeld (2 dagen kniezietten is toch niet ideaal), maar de bloedanalyses waren alweer een stuk beter. Hopelijk nog 4 chemo's te gaan!
Liefs,
@nne

donderdag 3 mei 2012

Even een update ...



... alhoewel ik niet bijster veel te melden heb. Afgelopen zaterdag was een vrij drukke dag. In Antwerpen werd een tai chidag georganiseerd met workshops en demonstraties. Aangezien er ook een sessie was van Rekanto, wilde ik die dag graag deelnemen. Eerst was er een algemene warm up voor alle deelnemers. Die duurde zowat een half uur, maar was best heftig voor wie chemo krijgt. De workshop van Rekanto was natuurlijk een stuk rustiger, gezien het specifieke doelpubliek. Nadien wilden we een aantal brocantezaakjes bezoeken in de Kloosterstraat, maar helaas gingen ze pas rond 12 uur open. We hadden echter een plaatsje gereserveerd in een brasserie op de Grote Markt, en dit ging natuurlijk voor! Zondag was ik behoorlijk moe, maar dit is stilaan traditie. De dagen van, en vlak na de chemo bruis ik van energie, waarop de onvermijdelijke zondagdip volgt. Maandag zat de fut er gelukkig weer in: tijd om een oud theekastje te schilderen, en een rommelmarktje mee te pikken.

Inmiddels is het weer terug omgeslagen.Indien de tuin niet in bloei zou staan, zou je je hartje herfst wanen! Helaas is het écht geen weer om in de tuin te klussen, maar wel voor een namiddagje "cocoonen". Mét een goed boek, de kat op schoot en een heerlijk kopje thee! Van Maia (klik hier) kreeg ik trouwens een prachtige kaart, vol schitterende details en heerlijk geurende theezakjes.




De thee is inmiddels op, maar van het kaartje geniet ik nog dagelijks!

Liefs,
@nne

woensdag 25 april 2012

Liebster Blog Award"


Het was ontzettend moeilijk om vijf "genomineerden" te vinden voor de Liebster Blog Award. Het is altijd wikken en wegen, want via blogger heb ik zoveel mooie en inspirerende blogs leren kennen. Voor alle volgsters (ook die van Ambrozijn en oude kant) geef ik daarom een mandje vol "meiklokjes". Want eigenlijk zou ik de Award gewoon aan elk van jullie willen doorgeven.

En dan, de vijf blogs waaraan ik deze award wil doorgeven ...
. jannysblog-jager.blogspot.com voor haar Janny's eigenzinnige teksten, de doordenkertjes, kortom teksten om te lezen en te herlezen ...
. derevesenemotion. blogspot.com, waarin Marie-Ange ons laat meegenieten van "la douce France" ...
. mols-lavieboheme.blogspot.com, vol inspirerende vintage ...
. frajobo.blogspot.com voor de prachtige foto-collages die Josephine keer na keer uit haar hoge hoedje tovert ...
. bonnature.blogspot.com, waarin Ria steeds haar weg gaat, ons de mooie dingen uit haar winkeltje laat zien, maar er ook niet voor terugschrikt om in het diepst van haar hart te laten kijken ...

Liefs, 
@nne

dinsdag 24 april 2012

Helemaal stil

... werd ik toen ik de tekst op l'heure bleue las in verband met het "Liebster Blog Award" dat aan deze blog wordt toegekend. Ik ben geroerd over de woorden hoe m'n leven op de helling komt te staan door m'n ziekte, de referenties naar mijn vroegere leven op Kreta (hopelijk kan ik er dit jaar even naar toe!),de hoop dit ik in m'n blog tracht te verwoorden.

Ik ben helemaal niet goed in het doorgeven van Awards. Ik lees dagelijks zoveel inspirerende posts, geniet van prachtige foto's ... ik gun me even de tijd om deze award door te geven.


Liefs,
@nne

maandag 23 april 2012

Zevende chemo zonder Avastine


Vandaag heb ik voor m'n zevende chemo naar het ziekenhuis geweest. Een chemo zonder Avastine, omdat het scanneronderzoek van vorige week niet echt goed was. Avastine is een duur geneesmiddel, én de terugbetaling ervan (of je nu een hospitalisatieverzekering hebt of niet), hangt af van de resultaten. De bloedanalyses waren weliswaar goed, maar er blijven nog heel wat vlekken op de beide leverdelen. De mogelijkheid om te opereren is daarmee uitgesloten. Volgens de oncologe moet ik bovendien nog een vijftal chemobeurten krijgen, en dan volgt een nieuwe evaluatie per Pet-scan. Niet écht onverwacht opperde ze ook dat ik rekening moet houden met een chronische aandoening. Daarbij zullen periodes zonder behandeling afgewisseld worden met nieuwe chemobeurten. Toen ik eind december het slechte nieuws kreeg, had de andere arts trouwens al gesuggereerd dat genezen er niet meer inzit. Ik had natuurlijk liever een "toverstokjesscenario" gehad, waarbij de vlekken poefpaf verdwenen zouden zijn.
Alhoewel ik bij dit nieuws niet echt vrolijk werd, voel ik me zeker niet in een dip. Waarschijnlijk heeft ook het gesprek met Bieke, de oncopsychologe, flink geholpen. Ze was vandaag op de afdeling, en gedurende één uur hebben we een erg positief gesprek gehad over de beleving van m'n ziekte, de kans dat ik er binnen een paar jaar aan doodga, maar ook de leuke dingen waar ik met volle teugen wil van genieten! Ik heb natuurlijk het voordeel dat ik niet misselijk, niet moe ben, kan wandelen in de natuur, of blij zijn over de tuin die langzaam maar zeker in bloei komt. Wél ben ik me er nu heel erg van bewust hoe snel de tijd gaat. Zaterdag zijn E. en ik 29 jaar samen, en dan besef je dat nog eens 29 jaren er niet meer inzitten. Maar zaterdag zal er gevierd worden ... met een etentje in ons lievelingsrestaurant én een glas champagne. Misschien zijn een stel goede bubbels (met mate) wel een weldaad voor m'n lever!
Groetjes,
@nne

dinsdag 17 april 2012

Tai chi in het begijnhuis


Eindelijk was het zover! Vandaag kon ik van start gaan met de cursus tai chi. De locatie is alvast bijzonder ... de cursus wordt immers gegeven in een pand van het Antwerpse begijnhof. Naast het feit dat het begijnhof een oase van rust is, heb ik er een aparte band mee. Als peuter nam m'n kindermeisje Mariette me er vaak heen, om te bidden in de kapel. Blijkbaar was ze wanhopig op zoek naar een goede man! Toen ze die eindelijk gevonden had, zegde ze haar baantje op en mocht/moest ik naar de kleuterschool. Het begijnhof bleef me echter fascineren. Ook nu nog ga ik er graag heen om even te bezinnen in de prachtige tuin.

De cursus wordt georganiseerd in het "Onderwegshuis",  een oord voor bezinning dat enkele jaren geleden werd opengesteld door Anne-Mie en Lydia. Zodra je binnenkomt, lijkt het of je tientallen jaren teruggaat in de tijd. De tegels van de inkomhal hebben motiefjes die doen denken aan de borden van "Boch Frères", de keuken is betegeld met oude witjes en ook de vloertegels deden m'n hart sneller slaan. Elk begijnhuisje beschikt bovendien over een kleine binnentuin die de privacy van de bewoonsters garandeert. De cursusruimte onder de nok is klein, maar ideaal voor het soort workshops dat er gegeven wordt. Helaas is ze voor de cursus taï chi te klein geworden: vanaf begin mei wordt er lesgegeven op een nieuwe locatie.

De les zelf was enorm ontspannend. Je begint met een goede opwarming, met de nodige aandacht voor ademhalingstechnieken. Ik voelde meteen dat ik beter en vrijer kon ademhalen. De lesgever houdt bovendien goed rekening met het feit dat de deelnemers (ex-)kankerpatiënten zijn. Ik was de enige die momenteel in behandeling is. De meeste vrouwen hebben hun behandeling reeds een tijd achter de rug, maar blijven de cursus volgen. De volgende les (volgende week) staat alvast in m'n agenda genoteerd ... ook al wordt het een cursus mét chemopomp!




Liefs,
@nne


maandag 16 april 2012

Scanonderzoek en tai chi


Vandaag moest ik naar het ziekenhuis voor een scanonderzoek van de lever. Sinds 12 uur gisteravond mocht ik niets meer eten of drinken (heet dat in Nederland ook "nuchter" zijn?), waardoor ik in de wachtkamer een enorme dorst had. Geen paniek, de fles met de contrastvloeistof was al onderweg! Deze vloeistof moet je in een uur tijd naar binnen werken, het laatste kwartier mag je absoluut niet meer naar het toilet. Vervolgens werd ik aangeprikt in m'n arm om tijdens het onderzoek nieuwe contrastvloeistof in het lichaam te krijgen. Die wordt niet via m'n port-a-cath toegediend, omdat die (zo vertelden ze me vorige keer) schade aan de katheder kan veroorzaken. Het scanonderzoek begint langzaam vertrouwd te worden: je lijf op een harde ondergrond, armen achter je hoofd, een extreem warmtegevoel dat door je leden flitst, en de nasale stem van de arts die de instructies geeft. Volgende week weet ik meer hoe het  met m'n lever gesteld is.

Morgen kan ik - eindelijk - aan m'n cursus tai chi beginnen. Er zijn heel wat weken verlopen sinds ik belde of ik kon deelnemen. Eerst moesten de formulieren door m'n oncologe ingevuld worden, dan moest een arts van de vereniging oordelen of ik in aanmerking kom, en dan was het paasvakantie. Toen ik de aanvraag indiende, koos ik voor een rustige workshop die bovendien dicht bij huis gegeven wordt. De afstand tussen thuis en het begijnhof, waar de cursus gegeven wordt, leek me toen nét haalbaar. Ik was op dat moment immers nog erg moe, maar inmiddels heb ik ook dit weekend weer een aantal uurtjes gewandeld. Toch kijk ik er enorm naar uit om met de cursus van start te gaan. Tai chi blijkt namelijk heel goed te zijn voor je ademhaling, en die is nog niet altijd optimaal. Vooral bij guur weer en wind op kop, merk ik dat snel(ler) buiten adem ben. Voor mij mag het gure weer snel voorbij zijn. Ook al staat de natuur volop in bloei, een heerlijk lenteweertje zit er voorlopig niet in.

Groetjes,
@nne


woensdag 11 april 2012

Alweer de zesde chemo


Gisteren kreeg ik de zesde chemobeurt. Mijn "vaste" oncologe is met vakantie, vandaar dat ik op consult mocht bij haar collega. De bloedanalyses waren alweer beter, de tumorwaarden zijn behoorlijk gedaald.  Deze nacht had ik voor het eerst echte bijverschijnselen van de chemo: een misselijk gevoel, "opvliegers" gevolgd door een ijskoud gevoel in m'n handen. Gelukkig was dit vanmorgen voorbij, waardoor m'n dag vrij comfortabel verliep.

De afgelopen dagen heb ik me verder verdiept in "Eten tegen kanker - de rol van voeding bij het ontstaan van kanker" van Dr. Richard Beliveau en Dr. Denis Gingras. Het boek bevat allerlei nuttige tips om je voedingspatroon zodanig aan te passen, zodat je kanker of de recidive ervan kan vermijden. M'n eerste reactie op het boek was (zoals gemeld in m'n vorige post) vrij kritisch, aangezien wij al jaren "bewust" aten: weinig vlees, veel vezels, verse groenten én bij voorkeur bio. Toch is het de moeite om een aantal aanbevelingen van de auteurs op te volgen. Zij pleiten er onder meer voor om volgend voedsel regelmatig, of zelfs dagelijks te nuttigen:
. koolsoorten zoals sluitkool, broccoli, bloemkool, spruitjes en allerlei soorten bladkool. De groenten moeten   kort gekookt worden, en goed gekauwd om te volle te profiteren van hun kankerwerend vermogen;
. leden van de "allium-familie" zoals knoflook, ui, prei, sjalot en bieslook;
. sojascheuten, tofu, sojamelk, ...
. dagelijks een koffielepel kurkuma in de soep, een vinaigrette of in pastagerechten;
. groene thee;
. kleinfruit zoals aardbeien, cranberry's, blauwe en andere bessen;
. omega 3 te vinden in sardines, makreel, zalm, lijnzaad, soja en noten;
. tomaten, tomatenpasta etc;
. citrusvruchten;
. rode wijn (1 glas per dag)
. pure chocolade.
Wat je daarentegen absoluut moet minderen, is de consumptie van wit meel, geraffineerde suikers,en rood vlees.

Gisteren kreeg ik van één van de verpleegsters het boekje "Lekker en Gezond - 70 recepten" mee. Het is een uitgave van de (Belgische) stichting tegen kanker. Ik ga beslist een aantal recepten uitproberen!

Lieve groet,
@nne





donderdag 5 april 2012

Even ...


... een update. De afgelopen anderhalve week was ... nou ja, heel gevarieerd. Natuurlijk de chemo, die zonder al te veel problemen verliep. Misselijk ben ik niet, ik heb eerder het gevoel dat ik een schranspartij achter de rug heb (ook al is dat helemaal niet het geval). Wel vervelend zijn de bloedneuzen. Zowel de Avastine als de Fraxodi die ik dagelijks moet inspuiten, werken immers bloedverdunnend. Ik zal trouwens blij zijn wanneer ik met het laatste geneesmiddel kan stoppen. Mijn buik begint immers meer en meer op een speldenkussen te gelijken! De ene dag moet ik links, de andere dag rechts van m'n navel spuiten, maar wél 5 centimeter van m'n navel. Zeker nu ik een stuk ben afgevallen (maar ik blijf op hetzelfde gewicht!), is het niet meer eenvoudig om nog een onbespoten "vetrolletje" te vinden.

Afgelopen weekend hebben we met vrienden in de polders gewandeld, veel gelezen en genoten van het lenteweertje op zondag. In het begin van de week zaten we allebei met een serieuze dip, maar een bezoekje aan C. heeft me er weer overheen geholpen.
Gisteren werd mijn moeder in het geriatrisch ziekenhuis opgenomen. Zij was 's morgens even flauwgevallen, en de arts oordeelde dat het beter was om haar enkele dagen voor "observatie" op te nemen. Gisteren was ze erg boos over de opname (volgens haar was er niets gebeurd), maar vandaag was ze een stuk rustiger. Normaal gezien zou ze zaterdag, of dinsdag (na het paasweekend) naar huis mogen. Helaas stel ik me steeds meer de vraag of mijn ouders het nog wel alleen kunnen redden. Ze zijn allebei een stuk in de tachtig, mijn moeder aan de zetel gekluisterd sinds ze vorig jaar een zware heupbreuk opliep. Voor mijn vader was het echter geen optie om haar in een rusthuis op te nemen, en voor beiden een opname in een "serviceflat" was helemaal onbespreekbaar. Het is natuurlijk geweldig dat hij zelfstandig wil blijven, maar ik krijg helemaal de zenuwen wanneer hij met de auto op pad is, of met z'n scootmobiel boodschappen doet. We wonen immers in een buurt waar de criminaliteit tegen ouderen van dag tot dag toeneemt. We hebben al zo vaak voorgesteld om voor hem de boodschappen te doen, maar tot nu toe weigert hij dit zonder meer.

De afgelopen week heb ik weer behoorlijk wat gelezen. Een inspirerend boek was beslist "Antikanker - een nieuwe levensstijl" van Dr. David Servan-Schreiber. M'n Griekse vriendin E. (die zelf borstkanker heeft gehad) raadde met het boek aan. De auteur heeft zélf twee maal een hersentumor gehad. In het boek beschrijft hij niet alleen mogelijke oorzaken van kanker (o.a. het grootschalig gebruik van pesticiden in de landbouw), maar geeft ook een reeks voedingstips om een recidive te voorkomen. Vanmorgen ontleende ik in de bibliotheek "Eten tegen kanker - de rol van voeding bij het ontstaan van kanker" van Dr. Béliveau en Dr. Gingras. Volgens hen ontstaan 30% van de kankers door verkeerde voeding. Mijn eerste reactie was eerder geïrriteerd. Heel wat van de (voeding-)stips die zij meegeven, heb ik namelijk jarenlang toegepast. Weinig vlees, zo veel mogelijk bio, veel beweging, enz. Ik ga het kind/boek zeker niet met het badwater weggooien ... het zal beslist een aantal tips en inzichten bevatten die de moeite zijn. Ik hou jullie op de hoogte!
Een mooi paasweekend!
@nne

maandag 26 maart 2012

Ik heb m'n poppenwagen volgeladen ...




Ik heb de laatste dagen met volle teugen genoten van het lenteweer. Donderdag en vrijdag hebben we heerlijk gewandeld langs de Scheldedijk. Weliswaar op een rustig tempo ... maar meer dan een uur! Wandelen gaat steeds beter en beter, alleen trappenlopen zorgt nog voor kortademigheid. Gisteren heb ik mezelf overtroffen. We zijn naar de brocantemarkt in Waterloo gegaan: goed voor een slentertocht van meer dan twee uur. Maar het resultaat mag er zijn  ... een oude rieten poppenwagen, een wereldatlas en boeken met leren rug en "schildpadkaft" voor nog geen tien euro! Op de foto mijn oogst van gisteren. Mijn "petites trouvailles" gaan beslist nog eens op de foto voor "ambrozijn en oude kant".

Vandaag heb ik mijn vijfde chemo gehad. Er hoefde voor de bloedafname niet in m'n arm geprikt. Net als vorige keer kwam er uit de poortkatheder bloed! Goed nieuws, want door de vele infusen zijn mijn aders niet meer in al te beste staat. Het bloedonderzoek zag er goed uit. Dr. V. liet ook de grafiek zien hoe de chemo langzaam maar zeker begint in te werken op de ziekte. Ook m'n lever is een stuk minder gezwollen. Binnen drie weken moet ik terug onder de scan om een duidelijker beeld te hebben. Maar de eerste resultaten dragen zeker bij tot optimisme. De Avastine mocht vandaag over één uur inlopen. Om de misselijkheid en mogelijke buikloop tegen te gaan, krijg ik een infuus met Zofran én een spuitje in de arm. Echt misselijk ben ik niet, maar het is de eerste keer dat ik een gevoel van "nausée" heb. Ik denk niet dat het van de chemo komt, maar eerder van een iets te grote portie zeewolf met puree-aardappeltjes. We worden inderdaad goed verzorgd in "Jan Palfijn" ... drankje tijdens de chemo én een middagmaal erboven op.

Tijdens de chemo had ik ook een aantal fijne gesprekken met de twee dames waarmee ik samen op de kamer lag. De ene behandeld voor borstkanker (en nu met pruik), de andere voor darmkanker. Praten met lotgenoten doet goed, je leert je eigen bijwerkingen, twijfels, ... te relativeren, én je put kracht uit het gesprek. Ook het gesprek met Bieke Maes was een opsteker. Bieke is de oncopsychologe in het ziekenhuis, en ze heeft haar naam (een bieke is in het Vlaams een bijtje) niet gestolen!. Tijdens haar bezoeken zorgt ze voor de nodige "nectar" om ons leven een stukje zoeter te maken. Vlak na m'n heelkundige ingreep had ik al een gesprek met haar, en ook tijdens de chemo komt ze af en toe langs. Het is fijn om met haar niet alleen te spreken over de ziekte zelf, hoe je ermee omgaat ... ook al zou de chemo niet aanslaan. Ik heb haar alvast beloofd een aantal titels door te sturen van boeken over kanker die ik de laatste tijd gelezen heb. Sinds een aantal weken heb ik terug een ongelofelijke "leeshonger". Ik heerlees niet alleen een reeks boeken die sinds jaren in de kast liggen te sluimeren, maar ook wat je kan bestempelen als "kankerliteratuur". Van puur wetenschappelijk, over ervaringsboeken tot new age en boeken rond "positive thinking". Ook al ben ik het niet altijd eens, zelfs de meest absurd lijkende theorieën stemmen tot nadenken.

Alhoewel kanker een zure appel is om door te bijten, stel ik het voorlopig "naar omstandigheden" goed. Veel steun van vrienden en vriendinnen (ook van jullie), een sterke relatie met m'n partner, én een chemo waar ik niet al te veel hinder van ondervind. Ik kan dus stellen dat ik "een geluk bij een ongeluk heb". Ik was dan ook intriest wanneer ik enkele weken met een jonge Marokkaanse vrouw kennismaakte. Na haar echtscheiding werd zij uitgespuwd door de gemeenschap, en bleef achter met drie jonge kinderen. Haar borst moest geamputeerd, ze verdraagt de chemo moeilijk, heeft zware financiële problemen, en heeft binnen haar milieu geen enkele hulp. Gelukkig kreeg zij via de sociale dienst van het ziekenhuis waar ze behandeld wordt, recent de nodige steun om alvast de financiële problemen op te lossen.

Liefs, @nne

p.s. In "Leven", het tijdschrift van de Vlaamse Liga tegen Kanker (nr. 50, april 2011), verscheen een artikel over Bieke Maes. In de tekst wordt de bijzondere rol van de oncopsychologen onderstreept. Ook al denk je dat een gesprek met een psycholoog niet zinvol lijkt, is het écht aan te raden om het wel te doen. Een gesprek kan immers niet alleen "opluchten", maar je bekijkt de aspecten van je ziekte en behandeling meestal op een totaal andere manier.




maandag 19 maart 2012


In België ging het er best hevig aan toe vorige week. Eerst een aanslag waarbij één dode viel, dan een verwarde ziel die enkele agenten voor het koninklijk paleis neermaaide, en natuurlijk het tragische busongeval in Zwitserland. Alhoewel ik enorm meeleef met de getroffen families heb ik me verschrikkelijk geërgerd aan het mediacircus rond het gebeuren. Reeds op woensdagmorgen verdrongen de cameraploegen zich aan de school, journalisten stelden de meest idiote vragen ("hoe voelen de ouders zich nu?") en de beelden van de met bloed besmeurde, verhakkelde bus werden eindeloos herhaald. Sommige kranten vonden het ook nodig om de foto's van de slachtoffers te publiceren, alhoewel zij daarvoor geen toestemming van de ouders hadden. Ook de rouwdiensten kunnen blijkbaar niet sereen verlopen. Verschillende eucharistievieringen werden verstoord door een groep die uitschreeuwt dat het ongeval een straf van god is. Vreselijk wanneer een groep beweert dat je kinderen uit het leven gerukt werden, omdat België jaren geleden een abortuswet goedkeurde!

Een ongeval van dergelijke omvang brengt je natuurlijk terug bij de essentie van het leven, maar ook de eindigheid ervan. Wie (vrijwel) op slag gedood wordt, heeft geen tijd om afscheid te nemen, dingen te regelen, toekomstplannen te realiseren. Wie een levensbedreigende ziekte heeft, krijgt die kans wél. Het gebeurt niet zo vaak dat je enkele dagen nadat je de onheilsboodschap te horen krijgt, ook daadwerkelijk sterft. In de bibliotheek ontleende ik onlangs het boek "50 dingen die je beslist moet doen als de dokter zegt dat je kanker hebt". Greg Anderson, auteur én zelf ex-kankerpatiënt" somt weliswaar een aantal punten op, die vooral met het medisch aspect te maken hebben. Het vragen van een second opinion, je uitgebreid informeren over de ziekte én de behandeling, maar ook heel wat punten over het "beleven" van je kanker en de behandeling, komen uitgebreid aan bod. Alhoewel ik het boekje nog niet volledig heb doorgenomen, vertolkt Anderson een aantal interessante standpunten. Hij beklemtoont bijvoorbeeld dat overtuigingen en opvattingen fundamenteel zijn in de manier waarop "overlevenden" (zijn terminologie) met hun ziekte en behandeling zijn omgegaan. De meest fundamentele overtuiging van de door hem ondervraagde overlevenden is, dat kanker niet betekent dat je doodgaat. "Het is triest maar waar dat veel mensen kanker en dood nog steeds als synoniem beschouwen. Overlevenden dus niet". Toch is de meerderheid van de overlevenden volgens hem geen soort mensen dat positief is "tegen alle bewijs in". Ze staan namelijk verfrissend kritisch tegenover uitwegen als "alleen maar positief zijn". Volgens Anderson zijn overlevenden vastberaden realisten, mensen die heel goed begrijpen wat kanker in hun leven kan betekenen. Zij komen voor de waarheid uit, namelijk dat hun kanker kan betekenen dat ze al dan niet doodgaan. Overlevenden investeren de tijd die hen rest in zo goed mogelijk leven. In deze passages herken ik een belangrijk stuk van mezelf, de manier waarop ik met m'n ziekte omga. Ik heb al te horen gekregen dat ik te positief ben, nog toekomstplannen maak ..., maar dat is juist hetgeen wat me sterkte geeft. Ook in de passages over de behandeling zit een stuk herkenning. Overlevers (reken ik me er zélf al toe?) zien hun behandeling als doeltreffend, en geloven dat hun actieve betrokkenheid absoluut onontbeerlijk is voor het herstelproces. Gezondheid komt immers niet zo maar tot stand, er moet aan gewerkt worden. En, het is onze verantwoordelijkheid om "beter worden" als prioriteit te stellen, boven al het andere. Bij het lezen van deze passages, heb ik voor mezelf een stand van zaken opgemaakt. Ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk een "modus vivendi" heb gevonden met m'n ziekte, én de behandeling. Ook al nam ik zelden medicijnen, heb ik geen moment getwijfeld om met de chemo te beginnen. Ik beschouw de behandeling ook niet als een chemisch bombardement (wat het misschien wel is), maar als een middel om beter te worden. Ik heb vertrouwen in het feit dat de behandelingen  een stuk beter en gerichter zijn dan enkele jaren geleden, en ben blij dat ik door de toediening van onder meer Zofran de misselijkheid zo goed als uitbleef. Bovendien heb ik het gevoel dat de behandeling wel degelijk werk, én aangepast is aan mijn specifieke situatie. Ik beschouw ze zo'n beetje als "maatwerk", zeker nadat ik hoorde dat een andere patiënt met een uitgezaaide darmkanker, een totaal andere behandeling krijgt dan ik.

Volgende maandag krijg ik voor de tweede maal Avastine toegediend ... een nieuw en redelijk duur geneesmiddel. Daarom moet de behandelende arts na enkele weken een evaluatie doorsturen naar het RIZIV, de Rijksdienst voor Ziekte- en Invaliditeitsverzekering. Slaat de behandeling aan, mag je doorgaan. Zoniet wordt de therapie met Avastine (om financiële redenen) stopgezet, en val je terug op de "gewone" chemo. Hoe m'n lichaam op de Avastine zal reageren, is nog even afwachten ... Intussen probeer ik genezen inderdaad boven alles te stellen, en met volle teugen te genieten ... ondanks de beperkingen.


maandag 12 maart 2012

Gestart met Avastine ... én genoten van het lenteweer!


De afgelopen week is goed verlopen ... enkel op woensdag was ik erg moe. Donderdag had ik dan weer genoeg energie om voor het eerst naar het centrum te gaan. Het weer was wel wat guur, maar het was fijn om even door de brocantezaken van de Kloosterstraat te lopen. Antwerpen is écht ontzettend leuk om te wonen. Niet te verwonden dat mijn geboortestad aan bod kwam in het laatste nummer van Ariadne Wonen! Ook op zaterdag was ik fit genoeg voor een flinke wandeling door het Malse "Domein de Renesse" waar op het gelijknamige kasteel een brocantebeurs doorging. Mijn aankopen ... die vinden jullie de komende dagen/weken terug op Ambrozijn en oude kant (klik hier)!
Gisteren was het heerlijk lenteweer. Even zitten keuvelen op de tuinbank met de buurvrouw, en E. "gesuperviseerd" bij de tuinklussen. Daarvoor ben ik (helaas) nog niet fit genoeg, maar snoeiwerk is nu absoluut niet aan mij besteed. Door de bloedverdunners (en de verminderde weerstand) moet ik oppassen met wondjes allerhande.

Vandaag moest ik terug naar het ziekenhuis voor de vierde chemo. Voor de eerste keer kreeg ik Avastine toegediend. Hiermee werd in eerste instantie niet gestart, omdat ze eerst een achttal weken moeten wachten na de heelkundige ingreep, en twee weken geleden volgde het te snel op de longembolie. Gelukkig gaf de port-a-cath deze keer wél bloed, zodat er niet perifeer geprikt moest worden. Mijn bloedanalyse was trouwens stukken beter dan vorige keer ... een teken dat de chemo goed aanslaat! Het is nu een beetje afwachten wat de bijwerkingen van de Avastine zullen zijn. Volgens Dr. V. werkt het product meestal bloeddrukverhogend ... maar we hebben volgens haar nog een ruime marge. Mijn bloeddruk is namelijk doorgaans aan de lage kant. Voor de rest moet ik extra oppassen om geen wondjes op te lopen, omdat die soms voor bloedingen kunnen zorgen.
Woensdag mag het pompje er weer uit, donderdag moet ik naar de controlearts om te kijken of ik nog steeds arbeidsongeschikt ben. Dr. V. heeft alvast m'n volledig medisch dossier meegegeven om de "confrontatie" met de controlearts aan te gaan! Volgens haar is het immers beter om pas terug te werken na de behandeling.

Ik wens jullie mooie lentedagen!
@nne

maandag 5 maart 2012

Slow weekend



Stilaan begin ik te wennen aan m'n chemopatroon ... van maandag (start van de chemo) tot en met donderdag blaak ik van energie, steevast gevolgd door een weekenddip. Donderdag heb ik één van de boekenkasten gereorganiseerd ... maar vrijdag was de fut er echt uit. Op wat strijkwerk, bolletjes planten, en lezen, heb ik dit weekend weinig activiteit aan de dag gelegd. Of toch, gisteren heb ik ongeveer een half uurtje gewandeld, én op de terugweg genoten van een ritje in de rolstoel!

Het herschikken van m'n boekenkasten is trouwens iets wat ik meer zou moeten doen. De meeste romans zitten al jaren in een gesloten kast, drie rijen achter elkaar. Zo wist ik perfect welke boeken op de eerste rij stonden, maar zeker de achterste rij was de laatste jaren verzonken tot een schemerzone. E. stelde voor om een deel boeken in te ruilen in de kringloopwinkel, maar daar komt voorlopig weinig van in huis. M'n eigen boekenkast opende zich namelijk als een grot van Ali Baba, een super kringloopwinkel met boeken waaraan vaak een hoop herinneringen aan vasthangen! Aan sneltreintempo las ik dit weekend een biografie over "l'Amazone" Nathalie Clifford-Barney, "Het elfde gebod" van Peter Jaspers en "Hotel du Lac" van Anita Brookner. Tientallen boeken liggen inmiddels te wachten om herlezen te worden!

Morgen kan ik helaas nog niet deelnemen aan de tai-chicursus. Ik moet namelijk een aantal formulieren invullen, en de behandelende arts moet het fiat geven of deze activiteit voor mij wel geschikt is. Pas volgende maandag kan ik de formulieren laten invullen, de lidkaart wordt dan binnen de twee weken toegestuurd. Tai-chi staat de eerste weken nog niet op het programma, maar ik vind vast en zeker een alternatief dat ik thuis in alle rust kan beoefenen!

Liefs,
@nne