Moe

Dit weekend was het - net zoals het weer - dipjestijd. Na een nacht met veel buikkrampen, voelde ik me zaterdagmorgen behoorlijk slap en futloos. Het was meteen duidelijk dat er van de klussen die gepland waren, weinig of niets terecht zou komen. Een middagdutje leek een goede oplossing, maar resulteerde uiteindelijk in uren "comateuze" slaap. Gisteren ging het ietsje beter. Het Bretoense nachtkastje uit de kringloop kreeg een tweede laagje verf, en m'n middagdutje bleef beperkt tot anderhalf uur. Toch ben ik nog niet volledig in orde. Ik hou een kramperig gevoel, en ook m'n maag en lever zijn opgezwollen. Gelukkig heb ik nu woensdag een afspraak in het ziekenhuis om de resultaten van de scan te bespreken. Die werd vanmorgen genomen, ditmaal zonder de liter contrastvloeistof die je in een uur moet opdrinken. Gelukkig maar, want ik denk dat ik behoorlijk wat moeite zou gehad hebben om het spul naar binnen te werken!

Naast het vermoeide gevoel, had ik de afgelopen dagen ook een morele dip. De pijn in m'n buik, de zwelling van m'n lever, ... drukten me met de neus op de waarheid. Ook al tracht ik zoveel mogelijk als niet-ziek door het leven te gaan ... ik ben het wel! Voor het eerst voelde ik me ook écht opstandig over het feit dat ik niet zal genezen. Na zoveel maanden ben ik eindelijk boos! Kwaad omdat ik altijd gezond geleefd heb, hoopte op een lang en gelukkig leven, nog zoveel dingen wil doen ... De boosheid is inmiddels weg, maar de angst om snel te sterven blijft. Niet dat ik bang ben voor de dood. Jaren geleden zag ik ze reeds in de ogen tijdens een heelkundige ingreep met complicaties. Sterven op zich is niet het probleem, wel de pijn en aftakeling ervoor, het afscheid nemen, beseffen dat er zoveel is dat je wilt doen, maar niet meer kan. Dood gaan betekent loslaten, en daar ben ik duidelijk nog niet aan toe!
Lieve groet,
@nne