woensdag 29 februari 2012

Ik beweeg, dus ik ben


Voordat ik "officieel" ziek werd, deed ik enorm veel aan lichaamsbeweging. Ik werkte verschillende jaren als begeleidster van wandeltochten op Kreta, de Samariakloof liep ik minstens één keer per week. Wanneer we de winter doorbrachten in Antwerpen, deed ik vrijwel alle verplaatsingen te voet, en tijdens het weekend stond steevast een flinke wandeling met de hond op het programma. Begin oktober was ik gestart met een cursus Pilates, maar die heb ik nu voor een tijdje "on hold" gezet. Toen ik afgelopen week m'n eerste wandeling in twee maanden maakte, merkte ik meteen dat ik beloond werd voor m'n vroegere goede conditie. Het feit dat ik ruim een half uur kon wandelen, de wind door m'n haren ... gaven me een echte boost! Tijdens je ziekte is bewegen (hoe moeilijk het ook is) écht belangrijk. Te veel rust doet de vermoeidheid namelijk toenemen! Fysieke activiteit zou volgens wetenschappelijk onderzoek zelfs de overlevingskansen na de behandelingen verhogen. In het boekje "Als kanker in je leven komt - Gids voor de patiënt en zijn naasten" (Stichting tegen Kanker) wordt beschreven waarom. Fysieke activiteit heeft een gunstige invloed op onder meer de immuniteit, door het natuurlijke afweersysteem te versterken. Het aantal natuurlijke "dodende" cellen wordt vergroot, en omdat ze met meer zijn, kunnen ze de kankercellen gemakkelijker vernietigen vooraleer ze zich vastzetten. Ook ontstekingen zouden door fysieke activiteiten verminderd worden, omdat ze de aanmaak van schadelijke eiwitten vermindert. Bovendien wordt de hartweerstand verhoogd, verminderen vermoeidheid en stress. Erg belangrijk voor een beter moreel én een goede nachtrust.
Wil je met kanker aan fysieke activiteiten doen, moet je m.i. goed met je lijf overleggen. Alles hangt namelijk af van je hoe je je voelt, en wat je kunt. Ook al voel ik me slecht, ik doe dagelijks lichte lenigheidsoefeningen en neem de trap (ook al is het eenvouder om E. voor spulletjes naar boven of beneden te sturen). Verder tracht ik dagelijks een wandeling te maken. Voor langere afstanden neem ik de rolstoel van m'n vader mee ... ben ik te moe, dan kan ik me gewoon naar huis laten rijden. Meer dan ooit ondervind ik dat het essentieel is om m'n grenzen te kennen én te respecteren. Best vroeger stoppen, dan twee dagen plat liggen omdat ik me te erg vermoeid heb. Ik hoop dat ik de komende tijd m'n fysieke conditie stilaan kan (her-)opbouwen. Fietsen, dat zal echter nog even duren. Niet door mijn gezondheidstoestand, wel die van m'n fiets. Die heeft een flinke revisie nodig vooraleer hij rijklaar is!

In het eerder geciteerde boekje las ik over de activiteiten van Recanto. Dit is een bewegingsprogramma dat speciaal werd uitgewerkt voor mensen die kanker hebben of hebben gehad. Bedoeling is om je conditie te verbeteren en vermoeidheid te bestrijden. De monitoren zijn opgeleid door de Stichting tegen Kanker, en stemmen het programma af op ieders mogelijkheden. Bovendien zijn de activiteiten gratis. Activiteiten die je via Recanto kan volgen zijn yoga, tai chi, aquagym, omnisport en Nordic walking. Op wandelafstand van ons huis wordt elke dinsdag een cursus tai chi gegeven. Voor inschrijvingen kan ik me morgen aanmelden ... hopelijk is er nog een plaatsje vrij!

Voor meer informatie over Rekanto kan je terecht op de website (klik hier) en op het nummer 078/15 15 50.

Groetjes,
@nne

dinsdag 28 februari 2012

Beschermengelen en gelukspoppetjes


(foto van het internet)

Het blijft me ontroeren hoeveel kaartjes en lieve attenties er blijven toekomen! Het lijkt wel of ik omringd ben door een hele reeks beschermengelen! Op de meeste kaartjes staat een vermelding van de blog, of een contactadres, maar ik krijg ook heel wat lieve woorden van mensen die enkel hun voornaam vermelden. Helaas kan ik jullie enkel via deze post bedanken! Heel lief was ook het gelukspoppetje dat Yolanda me stuurde om te laten weten dat ze aan me denkt.


Deze "bonequinhas da sorte" worden gemaakt in Brazilië. Als je er één op je hart draagt, geeft het gezondheid. Met een bonequinha in je portemonnee, geef je minder geld uit, en in de auto biedt het bescherming. Yolanda, je gelukspoppetje heeft alvast mijn hart veroverd!

Gisteren was het tijd voor m'n 3e chemo. Normaal gezien zou er opgestart worden met Avastine, maar dr. V. besliste om na de longembolie nog even te wachten. Net als de vorige keer is de chemobeurt goed verlopen. Bloed kon alweer niet via het poortkatheder geprikt worden, maar een verpleegster met gouden handjes doet wonderen wanneer je "lastige" aders hebt. Gelukkig had ik ook gisteren geen klachten, en ook vandaag voel ik me goed, fit én positief. Sinds een aantal dagen heb ik écht het gevoel dat ze me er niet onder zullen krijgen. Tegelijk ben ik ook realistisch. Wanneer de chemo niet aanslaat, zijn m'n levensverwachtingen waarschijnlijk niet al te hoog. Maar, er bestaat nog altijd een wijze uitspraak "wat je gehad hebt, heb je gehad", en dat kunnen ze niet meer van me afnemen. Een vrijwel zorgeloze jeugd, een goede partner, een leuk en gevarieerd beroepsleven, maar vooral de kracht om van het leven te genieten, ook al ging het even minder. En zo wil ik ook verder gaan ... weliswaar leven van dag tot dag, en ook op moeilijke dagen blij zijn met kleine dingen!

Liefs,
@nne

zondag 26 februari 2012

Carpe diem


De dag geplukt ... dàt heb ik gisteren met volle teugen gedaan. Voor de eerste keer in twee maanden (!) voelde ik me fit genoeg voor een wandeling! Omdat ik al de hele week zin had om het fortje van Lillo te bezoeken, ging de rit dan ook daarheen. Aan dit minidorpje bewaar ik namelijk erg leuke herinneringen. Als kind ging ik er vaak heen met m'n ouders, en ook m'n grootvader hield enorm van autoritten door het polderlandschap. Wat nu nog van Lillo bewaard is, maakte ooit deel uit van een fort dat in 1579 op aanraden van Prins Willem van Oranje werd gebouwd voor de verdediging van Antwerpen tegen de Spanjaarden. In 1648 kwam het fort door de "Vrede van Munster" in handen van de Republiek der Verenigde Nederlanden. Meer dan een eeuw later, namelijk in 1786 kwam Lillo voor enkele jaren in handen van de Oostenrijkse Nederlanden. Enkele jaren later (in 1794) kwam Lillo uiteindelijk onder Frans gezag. De Fransen zorgden niet alleen voor een grondige verbouwing van het fort, maar bouwden ook de kazernes, die in 2005 werden omgebouwd tot appartementen. Sinds 1981 is Lillo een beschermd monument. De rit vanuit Antwerpen, leidt jammer genoeg niet meer door de polders, maar door de industrie van de Antwerpse haven. Op amper twintig kilometer kan je eigenlijk de hele expansie van de haven aflezen. Via de kaaien gaat het via de oude dokken (onder meer het Bonapartedok), via het vroegere Noordkasteel, over de Boudewijnbrug richting Nederland. Verschillende dokken werden gegraven toen ik nog kind was, ik herinner me de bouw van de eerste fabrieken, en nu is Lillo volledig omringd door industrie. En toch, wanneer je het dorpje zelf bezoekt, waan je je soms "au milieu de nulle part". De oude huisjes zijn mooi gerestaureerd, er zijn enkele goede bistro's, én een heus folkloremuseum. Ik weet niet hoe vaak ik er als kind was, want een bezoekje aan Lillo moest en zou afgerond worden met een bezoek aan het huis van de "meneerekes en de madammekes" (arme ouders!). Vanaf paaszondag is er ook een veerbootverbinding met het dorpje Doel aan de overzijde van de Schelde. De industrie én het uitzicht op de kerncentrale moet je er helaas bijnemen. Tijdens m'n wandeling door Lillo heb ik mezelf écht overtroffen. Een half uur wandelen zonder écht moe te zijn ... een bewijs dat een goede fysieke conditie (voor de ingreep) loont. Zekerheidshalve hadden we wél de rolstoel van m'n vader meegenomen, zodat ik - indien nodig - naar de auto kon gereden worden. Deze wandeling was een  mentale én fysieke opkikker die ik na twee maanden liggen en bankhangen écht nodig had!





Lillo dorp


het antiekwinkeltje was helaas gesloten



enkele deur- en raamdecoraties aan de gerestaureerde kazerne


het getijhaventje



maar helaas zijn de industrie en de kerncentrale van Doel niet weg te denken

Vanmorgen is de verpleger van de thuiszorg gekomen voor m'n prik. Omdat ik hem gisteren verteld had dat ik "op termijn" zelf wil prikken, stelde hij me voor om het meteen te proberen. Even in de handjes gewreven én een volledig pijnloze prik!

Vandaag krijgen we normaal bezoek van vrienden uit Limburg. Ik voel me nu fit, en hoop dat ook straks te zijn voor een wandeling langs de oude dokken.

Liefs,
@nne

zaterdag 25 februari 2012

Even een bankje achteruit

In m'n vorige berichtje schreef ik dat het helemaal niet goed met me ging. Na de pijn van zondagnacht heb ik meteen contact opgenomen met het ziekenhuis ... én ik moest oniddellijk komen. De autorit was allesbehalve leuk. Elke putje in het wegdek ging als een schok door m'n longen en ik werd meer en meer kortademig. In het dagziekenhuis werd in eerste instantie gecontroleerd of er niets met de kathederpoort was, maar dat bleek allemaal in orde. Ook de foto's van m'n longen wezen geen nieuwe problemen uit met de pneumothorax. Dr. V. besliste daarop om meteen een scan van de longen te laten maken, aangezien m'n lippen ook wat blauwig werden. Uit dit onderzoek bleek dat ik een longinfarct had. Ik moest natuurlijk meteen in het ziekenhuis blijven. Niet zo eenvoudig, want het bleek vrijwel vol te liggen. Ik kreeg meteen bloedverdunners toegediend (die moet ik blijven nemen), pijnstillers en ander infuus, en zuurstof ... een absolute verademing! Ik voelde me gelukkig vrij snel beter. De pijn ging stilaan weg en ik kon vrijer ademhalen. Gisterenmiddag mocht ik naar huis. Vanmorgen voel ik me goed. Voor 8 uur stond de thuisverpleger aan de deur voor m'n bloedverdunnende prik. Die moet ik zeker en vast nog enkele maanden krijgen om nieuwe problemen te vermijden. Ik denk wel dat ik snel zélf zal prikken, zodat ik meer vrijheid heb. We willen namelijk af en toe naar een familiehuisje in de polder, maar ik heb die dagelijkse prik wel nodig. De spuitjes hebben korte naaldjes en moeten in de buik gegeven worden ... moet lukken denk ik. Intussen schijnt het zonnetje, de temperatuur is aangenaam, en hopelijk heb ik vanmiddag voldoende energie voor een autoritje en een korte wandeling. Ik ga zo meteen m'n mailtjes checken (bedankt voor jullie lieve woorden!), maar vergeef me wanneer ik niet meteen een berichtje op jullie blogs achterlaat.

Vandaag is ook de aftrap gegeven voor de maand tegen darmkanker. Men wil vooral gaan werken rond preventie, aangezien poliepen die kwaadaardig kunnen worden, meestalreeds jaren in de darm aanwezig zijn. Meer informatie over deze campagnes kan je lezen op de Belgische (klik hier), of op de Nederlandse site (klik hier).

Een mooi weekend,
@nne

maandag 20 februari 2012

Slecht weekend

Dit weekend heb ik enorm veel pijn gehad aan m'n sleutelbeen en in m'n linkerflank, én dit met de nodige ademnood. Aangezien het de kant is van de poortkatheder én de klaplong die ik bij het plaatsen ervan opliep, maak ik me ongerust. Dr. V, de oncologe, stelt voor om naar het ziekenhuis te komen voor een longonderzoek. Op die manier zijn ze zeker dat er geen nieuwe problemen zijn met de pneumothorax. Ik ben doodsbang voor een nieuwe thoraxdrain ... zo pijnlijk, zeker wanneer die (zoals de laatste keer) wordt uitgevoerd door een arts die het nooit eerder gedaan heeft!

Om m'n zinnen wat te verzetten (E. is nog niet thuis) snuffel ik intussen rond op jullie blogs. Ria, je gebed voor mij is enorm ontroerend! Dikke zoen, meisje!

Liefs, @nne

zaterdag 18 februari 2012

Dingen plaatsen

Gisteren heb ik een ronduit slechte dag gehad ... nochtans, hij leek prima begonnen. Goed geslapen, ontbijtje, maar toen sloegen de buikkrampen toe. Zowat de hele dag flinke pijn gehad. Die is nu over, maar ik heb er rugpijn voor in de plaats gekregen. Heel actief zal ik vandaag ook niet zijn. Na het badderen leek alle energie uit m'n lijf verdwenen. Nét 2 weken geleden (het weekend na de chemo) voelde ik me ook erg belabberd. Misschien moet ik er wel rekening mee houden dat ik in het "tussenweekend" inderdaad op een erg laag pitje moet draaien.

Wie net als ik geconfronteerd wordt met een levensbedreigende ziekte, stelt zich onvermijdelijk de vraag "waarom ik", "waarom juist deze kanker". Vooral de laatste vraag houdt me erg bezig. Ik heb al talloze sites en brochures over dikke darmkanker doorgelezen, en ik ben absoluut een a-typische patiënt. Ik at weinig vlees (jarenlang was ik vegetariër), op het menu stond zelden vette voeding, we aten zoveel mogelijk bio én ik deed héél veel aan lichaamsbeweging. De enige plausibele verklaring die ik op een site vond, is het verband tussen darmkanker en luie darmen. Die werken inderdaad erg traag, maar geen arts die daar ooit ongerust over was. In het boekje "Als kanker in je leven komt - gids voor de patiënt en zijn naasten" (Stichting tegen kanker) lees ik dat een antwoord vinden op de vraag "waarom" een onmogelijke opdracht is. Kanker heeft nooit één aanwijsbare oorzaak, en heel vaak kan met de echte oorzaak niet eens vinden ... En dat is juist het geen dat het zo moeilijk maakt om de hele toestand te aanvaarden. Volgens de auteur is kanker geen straf, maar een ziekte. Volgens de auteur moet je niet zoeken naar de reden waarom je ziek bent, maar kijk je beter vooruit. Naar de manier waarop je de ziekte het best aanpakt, samen met je naasten en het medisch team, en de manier waarop je omgaat met hoop en wanhoop. Als je ziek bent, verlies je immers een hoop. Je gezondheid, je zelfstandigheid, bepaalde plannen of dromen, het komt allemaal op losse schroeven te staan. Ook de behandeling draagt vaak bij tot negatieve gedachten. De voortdurende moeheid en het gebrek aan concentratie wegen erg zwaar, ik merk dat m'n lichaam stilletjes aan verandert (m'n spiermassa kalft af, m'n huis voelt schilferig aan), en de medicatie (Avastine) die ik vanaf volgende week krijg toegediend, is natuurlijk een grote onbekende. Natuurlijk  dragen ook de prognoses bij tot onzekerheid. Kom ik hierdoor, hoelang heb ik nog te leven, kan ik in alle serenititeit afscheid nemen van wat me lief is ... of heeft het leven toch nog een flink aantal comfortabele jaren voor me in petto?
Liefs,
@nne

donderdag 16 februari 2012

Een hart onder de riem


Gisteren mocht het chemopompje eruit. M'n ziekenhuisbezoek werd meteen gekoppeld aan boodschappen ... de eerste keer sinds weken dat ik in een supermarkt kwam. E. wilde nog even een taartje halen, ik zou alvast wachten in de buurt van de kassa. Plots voelden m'n benen aan als elastiek, maar ik heb me keurig recht gehouden. Het alternatief? Gaan zitten op een stapel bierbakken, maar daar had ik nou echt geen zin in! Alhoewel, het had misschien een leuk plaatje opgeleverd!
Vannacht heb ik niet goed geslapen ... veel wakker, maar gelukkig zonder gepieker. Na het ontbijt heb ik de hyacinten verpot die ik gisteren gekocht heb. Ze staan nu in een mand met zeegras, een bedje van tillandsia én met het hart dat Stella me toestuurde. Met deze lentebolletjes wil ik iedereen bedanken voor de lieve wensen, de prachtige kaarten, schitterende foto's, originele scraps, decadeautjes, de lieve berichten op m'n blog. Het betekent enorm veel voor mij!

Bedankt!

Vanja, Carla, Stella, Gerry, Jannet, Trudie, Margot, Mea, Esther, Tanja, Yvonne, Elly, Christa, Miranda, Madelief, Wendy, Michelle, Ester, Carolien, Haneke, Claudia, Eefie, Tjitske, Anita, Yvonne, Pieternel, Guusje en Colin, Lia, Ria, Corine, Anja, Bonnie, Karin en Ingrid (en nu maar hopen dat ik niemand vergeten ben!

Liefs,
@nne

dinsdag 14 februari 2012

Niets wordt wat het was



Gisteren moest ik naar het ziekenhuis voor m'n tweede chemobeurt. Eerst moet er bloed geprikt worden, om te kijken of je sterk genoeg bent voor de behandeling. Het gebeurt soms dat een nieuwe beurt even wordt uitgesteld, of dat je voor verdere behandeling een bloedtransfusie krijgt toegediend. Helaas ging het prikken niet ... er kwam amper een druppel bloed via de poortkatheder. Dan maar geprikt in de arm, er was bloed, én de behandeling mocht doorgaan. Gelukkig was is niet misselijk, en ook de medicatie tegen buikloop deed zijn werk. Vandaag voel ik me redelijk goed. Wanneer E. thuiskomst, zou ik graag een korte wandeling maken. Het weken binnenzitten (eerst ziekenhuis, dan wegens de vrieskou met veel fijn stof) beginnen te wegen. Ik twijfel of ik het alleen zou aandurven, maar besluit het toch maar niet te doen. Een vriendin viel tijdens haar eerste wandeling (ze was alleen) flauw op straat, en moest ei zo na terug naar het ziekenhuis. Alhoewel ik me al een stuk beter voel dan enkele dagen geleden, voel ik dat ik erg verzwakt ben. Ik ben inmiddels zeven kilo afgevallen (vorige week klokte ik af op 50 kilo), maar tot tevredenheid van de behandelende arts ben ik terug 1 kilo bijgekomen.

Intussen zijn er al verschillende weken verstreken sinds de "fatale" diagnose. Weken van stomme verslagendheid, opstandig gevoel, berusting, nadenken, terugkijken op het leven, leren leven van dag tot dag. Alhoewel E. alles lijkt te bekijken als een ongelukkig intermezzo, besef ik maar al te goed dat niets meer wordt wat het was. De jobvooruitzichten moeten waarschijnlijk definitief de koelkast in, de vraag blijft of de chemo aanslaat, wat de gevolgen zijn in de toekomst. Genezen kunnen we je niet, zegt dr. S., enkel je leven zo goed mogelijk verlengen. Volgens het verslag voor de hospitalisatieverzekering is de prognose "gereserveerd". Niet goed, maar ook niet slecht ... en daar put ik sterkte uit!

Een fijne Valentijnsdag!
@nne


donderdag 9 februari 2012

Eigenlijk heb ik geluk ... dat ...


ik na mijn ingreep geen stoma hoefde, 
ik geen borst moet missen zoals vele vrouwen die strijden tegen borstkanker,
ik een warme, liefdevolle man heb die altijd voor me klaarstaat,
ik zoveel warmte kreeg van blogvriendinnen, de vele kaartjes, geschenkjes,
ik een goede hospitalisatieverzekering heb,
ik in een land woon dat nog functioneert ...

M'n gedachten gaan uit naar de Griekse kankerpatiënten voor wie de behandeling in de openbare ziekenhuizen stilvalt. De ziekenhuizen hebben al maanden hun medicijnen niet meer betaald, de farmaceutische sector draait de kraan dicht.
"Gewone" geneesmiddelen worden onder meer geleverd door "Artsen zonder Grenzen", maar chemotherapie valt hier niet onder.
Ik denk met weemoed aan "Ellada", dat ik bijna 30 jaar geleden leerde kennen ... een heerlijk land, lieve mensen die nog volop genoten van het vrijheidsgevoel na de militaire junta. De mensen waren niet rijk, maar hadden ruim genoeg om comfortabel te leven. Die tijden zijn voorbij ... het land glijdt in ijltempo af naar de status van een vierdewereldland. Vijftienduizend daklozen in Athene, kinderen die flauw vallen van de honger, een snelstijgend zelfmoordcijfer. Hoe veel kan er nog bespaard worden zonder dat de armen lompenproletariaat worden, het middenklasse helemaal verdwenen is, en wie kan emigreren z'n land definitief de rug toekeert. En de rijken? Die hebben alles al lang op het droge. Nooit werd er zoveel geld naar het buitenland versluisd als nu! In plaats van deze kapitaalsvlucht, de fraude, het politiekecliëntelisme aan te pakken, wordt er bespaard, waar er niet meer te besparen, valt. Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan de vele mensen die ons pad kruisten tijdens heerlijke vakanties, de jaren dat we zélf in Griekenland werkten, de kleine wijn- en olijfboeren waar we de heerlijkste producten kochten. Elke keer dat ik het nieuws over Griekenland hoor/lees, krimpt mijn hart ineen. Want ... wie ooit de kans heeft gehad om langer in dit prachtige land te wonen, raakt het "Griekenlandgevoel" niet meer kwijt!

Liefs, @nne

P.S. zodra ik me wat fitter voel, het licht wat beter is,  komen jullie geschenkjes beslist aan bod in een post van "Ambrozijn en oude kant"!

woensdag 8 februari 2012

Terug ademruimte

Gisteren was allesbehalve een leuke dag: zoveel ademnood dat ik even vreesde terug met een klaplong te zitten. Toch bleef ik heel dapper m'n ademhalingsoefeningen doen met "bakkie". Inderdaad, een plastieken bakje met 3 buisjes, elk gevuld met een blauw bolletje. Het is de bedoeling om diep in te halen, en minstens 2 bolletjes omhoog te krijgen. Na het eten lukte dat helemaal niet meer, maar de aanhouder wint. 's Avonds gingen ze alle twee de lucht in. Tegen die tijd kon ik ook diep in en uitademen ... een hele opluchting. Vanmorgen voel ik me een stuk beter. Ik ben er zelfs in geslaagd om de ontbijttafel te dekken. Vanmorgen heb ik ook een afspraak bij de kapper. Ik wil m'n haar lekker kort laten knippen, zodat ik geen nutteloze energie in föhnen en dergelijke hoef te steken. En moest het dan toch uitdunnen (bij het type chemo dat ik normaal krijg, verlies je zelden al je haar), dan stop ik het lekker weg onder een kleurige sjaal!

Volgend bericht vond ik vanmorgen op de site van de Antwerpse krant "De Gazet van Antwerpen".
"De Vlaamse regering gaat vanaf 2014 meer dan 1,9 miljoen mensen, ofwel bijna een Vlaming op drie, laten screenen op dikkedarmkanker. Dat heeft Vlaams minister van Volksgezondheid Jo Vandeurzen vrijdag bekendgemaakt. Jaarlijks wil hij zo 400 sterfgevallen voorkomen.
“Uit proefonderzoek blijkt dat meer dan 40 procent van de bevolking bereid is mee te werken aan zo’n screening”, zegt Vlaams minister van Volksgezondheid Jo Vandeurzen (CD&V). “Want jaarlijks krijgen meer dan 5.000 Vlamingen darmkanker. Daarmee is het de tweede meest voorkomende kanker bij vrouwen (na borstkanker) en de derde meest voorkomende kanker bij mannen, na prostaat- en longkanker. Er overlijden ieder jaar 1.800 tot 2.000 Vlamingen aan deze ziekte. Bij een goed screeningsprogramma daalt het sterftecijfer met 20 procent. Als dikkedarmkanker dus in een vroeg stadium wordt vastgesteld, stijgen de overlevingskansen van de patiënt en kunnen jaarlijks 400 sterfgevallen voorkomen worden.”-

Elke Vlaming tussen 50 en 74 jaar

In de praktijk zal elke Vlaming tussen 50 en 74 jaar, verspreid over een periode van twee jaar, een brief in de bus krijgen met een test en  de vraag om een staal stoelgang op te sturen naar een laboratorium voor analyse. Dat staal wordt dan gecontroleerd op aanwezigheid van bloed.
Dat laatste kan er immers op wijzen dat er zich in de darm  poliepen bevinden die later kunnen uitgroeien tot kanker. De resultaten  worden na tien dagen opgestuurd naar de betrokkene en de huisarts. Als het resultaat afwijkend is, wordt de persoon doorgestuurd voor een aanvullend darmonderzoek (colonoscopie). Bij mensen die verwanten in de eerste graad hebben met dikkedarmkanker zal zo’n onderzoek meteen gebeuren."
(Bron: Gazet van Antwerpen/Het Belang van Limburg)
Een goed initiatief! Alhoewel dikkedarmkanker blijkbaar een veel voorkomende kanker is, werd er tot nu toe - zeker in de media - bijzonder weinig aandacht aan besteed.

dinsdag 7 februari 2012

Danielle


Vandaag is het dag op dag 19 jaar geleden dat m'n vriendin Danielle werd vermoord. Een vriendin voor het leven, die veel te vroeg van ons werd weggerukt. Door allerlei geknoei in het onderzoek werd  er nooit een dader gevonden. Ook het motief riep talloze vragen op. Ze werd niet verkracht of beroofd, wel leek het of de dader haar had opgewacht. Vermits zij in een rustige, residentiële buurt woonde, leek het scenario van een toevallige dader niet echt realistisch ... of het moest een "cruiser" zijn. De jaren na de moord waren bijzonder moeilijk. De onzekerheid, het knagende gevoel dat de dader misschien een bekende was, de talloze onbeantwoorde vragen.

Toen 2 jaar geleden een leraar uit Loksbergen werd opgepakt voor de moord op een jonge studente, en later zijn buurmeisje en haar vriend, nam ik contact op met de gerechtelijke politie. R.J. bleek immers een echte "cruiser", die met z'n bestelwagen rondreed, op zoek naar slachtoffers.In de loop van 2010 werd het onderzoek naar de dood van Danielle heropend. Mét in de zijlijn de moord op Peter De Greef, een medestudent die in 1980 in al even bizarre omstandigheden vermoord werd.Ik maakte kennis met een uiterst gedreven politieteam, een Vlaamse zender maakte een uitzending over moord, maar ondanks de tips is er nog steeds geen dader gevonden. Helaas werd er ook nauwelijks meegewerkt door de zogezegde vrienden. Velen weigerden om deel te nemen aan de uitzending (een soort "Opsporing Verzocht"), of weigerden gewoon het achterste van hun tong te laten zien. Tijdens mijn gesprekken met de politie heb ik me enorm gestoord aan het feit dat - misschien cruciale - feiten wél onder vrienden werden verteld, maar niet in de politiedossiers opduiken. Dat wie wél meewerkte nu door diezelfde vrienden verkettert wordt, stoort me minder. Ik stel me alleen vragen bij de echtheid van hun vriendschap die ze voor Danielle koesterden.

Jan Lampo schreef inmiddels "De Campusmoorden - Mijn verhaal over de moord op twee VUB-vrienden" (uitgeverij Lannoo). Hij schetst een mooi beeld van Daniëlle en Peter, haalt anecdotes aan die ik vergeten was, maar gaat helaas niet in op de "zwarte gaten" in sommige verklaringen.
We zijn inmiddels alweer een jaar later, de moord wordt wellicht nooit opgelost. Wel had ik sinds de heropening van het onderzoek een zekere rust gevonden. Vlak voor ik ziek werd, ben ik er zelfs in geslaagd door de straat, voorbij het huis te lopen waar Danielle vermoord werd. Iets wat ik de voorbije 19 jaar nooit had kunnen/durven doen.

Liefs,
@nne

maandag 6 februari 2012

Opdoffer

Het weekend is allesbehalve vlot verlopen. Vanaf vrijdagmiddag was ik doodmoe, en dat lamme gevoel houdt nog steeds aan. Gisteravond maakte ik ook een beetje koorts (37,8). Geen "alarmpeil", maar voor mij toch een behoorlijke temperatuursverhoging. Ik kan er niet omheen ... de chemo is overduidelijk aan het werk. Ik probeer via het net een hoop bij te lezen over vermoeidheid bij de behandeling, en hoe je de "ongemakken" zoveel mogelijk kan verlichten. In sommige Nederlandse ziekenhuizen worden chemopatiënten zelfs gestimuleerd om aan sport te doen tijdens de behandeling. Het lijkt me amper voor te stellen dat ik al op een loopband zou rondrennen, zeker nu ook de gevolgen van de klaplong weer opspelen. Ik ben vanmorgen erg kortademig, diep ademhalen veroorzaakt terug een stekende pijn in m'n longen. De échte klap moest echter nog komen met de post. Naast de lieve kaartjes van blogvolgsters, zat er ook een brief van de ziekteverzekering in de bus. Volgens hun gegevens zou ik in 2011 te weinig gewerkt hebben om überhaupt een uitkering te krijgen. Het afgelopen jaar ben ik van het ene interimbaantje in het andere gerold. De dagen dat ik niet werkte had ik recht op een uitkering die normaal gezien zou moeten meetellen. Maar nee, niets, nada! Gelukkig hield E. het hoofd koel, belde met het ziekenfonds, en nu blijkt dat zij totaal geen overzicht hebben van m'n gewerkte en uitkeringsdagen.E. is inmiddels begonnen aan een rondje formulieren ophalen, om te bewijzen dat ik geen "zwarte gaten" heb ik in m'n loopbaan.Gelukkig dat hij er is, want voor mij zou het fysiek totaal onmogelijk zijn om alle papieren op te halen. Ook voor de hospitalisatieverzekering moeten we naar het ziekenhuis. Om in orde te zijn met de clausule "zware ziekten" (ik betaal al jaren een behoorlijke som geld voor deze verzekering), moet de behandelde arts nog enkele formulieren invullen. Zou het niet logischer zijn om het formulier gewoon rechtstreeks naar de arts door te sturen? Of worden kankerpatiënten geacht om fit en monter in de auto te springen om alle paperassen  in orde te brengen?
Liefs, @nne

zaterdag 4 februari 2012

Vogels spotten, een lawine aan kaartjes, maar doodmoe


Gisteren was ik allesbehalve in topvorm. Na het ontbijt en de douche was ik doodop, en dat lamme gevoel heeft me de hele dag parten gespeeld. Bovendien voelde ik me in de namiddag enorm opgeblazen ... misselijk gelukkig niet. Ook vanmorgen heb ik een tijdje op de bank gelegen nadat ik van onder de douche kwam. E. is daarentegen al druk in de weer geweest: sneeuw ruimen, boodschappen doen (ook voor m'n ouders) én het mij zo aangenaam/makkelijk mogelijk maken.
Ik heb intussen al een tijdje met de verrekijker in de tuin zitten turen. Het is vandaag namelijk vogelteldag van Natuurpunt (klik hier). Op de teller staan inmiddels onze vertrouwde roodborst, 4 koolmeesjes, 3 merels, 2 Turkse tortels en 2 houtduiven ... de vaste bewoners van onze tuin! Er is alleen een probleempje met het doorsturenvan het formulier. Ik krijg telkens een foutmelding, maar daar passen we wel een mouw aan!

Ik kreeg gisteren ook een enorme berg kaartjes! Zoveel lieve wensen, prachtige woorden vol wijsheid, schitterende foto's ... teveel om op te noemen. Ik laat de komende dagen zeker een bedankje achter op jullie blogs. Maar, geef me even de tijd ... want ik ben moe, zo moe!
Liefs,
@nne

donderdag 2 februari 2012

Pompje eruit en leuke kaartjes

Gisteren mocht het pompje eruit dat was aangekoppeld na mijn chemo in het ziekenhuis. Na het afkoppelen moest de pomp nog gespoeld worden, en werden ook de draadjes van de thoraxdrain eruit gehaald. Ik ben écht blij dat ik op deze dienst oncologie beland ben. Het verpleegkundig personeel is supervriendelijk. Op dinsdagnamiddag werd ik zelfs opgebeld om te horen hoe het met me was! Deze eerste chemo is goed verlopen: geen misselijkheid of andere ongemakken én ik maak 's avond geen temperatuur meer. Ik maak me natuurlijk geen illusies. De volgende beurt sleep ik nog steeds chemo mee van de eerste beurt ... én is de kans op misselijkheid natuurlijk een stuk groter. Maar, dat is een probleem voor binnen 2 weken.

's Morgens kreeg ik ook enkele leuke verrassingen: kaartjes van KarinBonnie en van Ingrid.Prachtige kaarten, lieve bemoedigende woorden én van Ingrid kreeg ik er nog een stel nostalgische labels bij. Elke dag krijg ik via m'n blog ook lieve reacties binnen van lezeressen. Dit alles doet me enorm goed. Het feit dat er een hoop mensen zijn die aan me denken, kaarsjes branden geeft een warm gevoel. En - zo denk ik - hoe blijer ik me voel, hoe beter voor m'n genezingsproces!
Liefs,
@nne