maandag 19 maart 2012


In België ging het er best hevig aan toe vorige week. Eerst een aanslag waarbij één dode viel, dan een verwarde ziel die enkele agenten voor het koninklijk paleis neermaaide, en natuurlijk het tragische busongeval in Zwitserland. Alhoewel ik enorm meeleef met de getroffen families heb ik me verschrikkelijk geërgerd aan het mediacircus rond het gebeuren. Reeds op woensdagmorgen verdrongen de cameraploegen zich aan de school, journalisten stelden de meest idiote vragen ("hoe voelen de ouders zich nu?") en de beelden van de met bloed besmeurde, verhakkelde bus werden eindeloos herhaald. Sommige kranten vonden het ook nodig om de foto's van de slachtoffers te publiceren, alhoewel zij daarvoor geen toestemming van de ouders hadden. Ook de rouwdiensten kunnen blijkbaar niet sereen verlopen. Verschillende eucharistievieringen werden verstoord door een groep die uitschreeuwt dat het ongeval een straf van god is. Vreselijk wanneer een groep beweert dat je kinderen uit het leven gerukt werden, omdat België jaren geleden een abortuswet goedkeurde!

Een ongeval van dergelijke omvang brengt je natuurlijk terug bij de essentie van het leven, maar ook de eindigheid ervan. Wie (vrijwel) op slag gedood wordt, heeft geen tijd om afscheid te nemen, dingen te regelen, toekomstplannen te realiseren. Wie een levensbedreigende ziekte heeft, krijgt die kans wél. Het gebeurt niet zo vaak dat je enkele dagen nadat je de onheilsboodschap te horen krijgt, ook daadwerkelijk sterft. In de bibliotheek ontleende ik onlangs het boek "50 dingen die je beslist moet doen als de dokter zegt dat je kanker hebt". Greg Anderson, auteur én zelf ex-kankerpatiënt" somt weliswaar een aantal punten op, die vooral met het medisch aspect te maken hebben. Het vragen van een second opinion, je uitgebreid informeren over de ziekte én de behandeling, maar ook heel wat punten over het "beleven" van je kanker en de behandeling, komen uitgebreid aan bod. Alhoewel ik het boekje nog niet volledig heb doorgenomen, vertolkt Anderson een aantal interessante standpunten. Hij beklemtoont bijvoorbeeld dat overtuigingen en opvattingen fundamenteel zijn in de manier waarop "overlevenden" (zijn terminologie) met hun ziekte en behandeling zijn omgegaan. De meest fundamentele overtuiging van de door hem ondervraagde overlevenden is, dat kanker niet betekent dat je doodgaat. "Het is triest maar waar dat veel mensen kanker en dood nog steeds als synoniem beschouwen. Overlevenden dus niet". Toch is de meerderheid van de overlevenden volgens hem geen soort mensen dat positief is "tegen alle bewijs in". Ze staan namelijk verfrissend kritisch tegenover uitwegen als "alleen maar positief zijn". Volgens Anderson zijn overlevenden vastberaden realisten, mensen die heel goed begrijpen wat kanker in hun leven kan betekenen. Zij komen voor de waarheid uit, namelijk dat hun kanker kan betekenen dat ze al dan niet doodgaan. Overlevenden investeren de tijd die hen rest in zo goed mogelijk leven. In deze passages herken ik een belangrijk stuk van mezelf, de manier waarop ik met m'n ziekte omga. Ik heb al te horen gekregen dat ik te positief ben, nog toekomstplannen maak ..., maar dat is juist hetgeen wat me sterkte geeft. Ook in de passages over de behandeling zit een stuk herkenning. Overlevers (reken ik me er zélf al toe?) zien hun behandeling als doeltreffend, en geloven dat hun actieve betrokkenheid absoluut onontbeerlijk is voor het herstelproces. Gezondheid komt immers niet zo maar tot stand, er moet aan gewerkt worden. En, het is onze verantwoordelijkheid om "beter worden" als prioriteit te stellen, boven al het andere. Bij het lezen van deze passages, heb ik voor mezelf een stand van zaken opgemaakt. Ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk een "modus vivendi" heb gevonden met m'n ziekte, én de behandeling. Ook al nam ik zelden medicijnen, heb ik geen moment getwijfeld om met de chemo te beginnen. Ik beschouw de behandeling ook niet als een chemisch bombardement (wat het misschien wel is), maar als een middel om beter te worden. Ik heb vertrouwen in het feit dat de behandelingen  een stuk beter en gerichter zijn dan enkele jaren geleden, en ben blij dat ik door de toediening van onder meer Zofran de misselijkheid zo goed als uitbleef. Bovendien heb ik het gevoel dat de behandeling wel degelijk werk, én aangepast is aan mijn specifieke situatie. Ik beschouw ze zo'n beetje als "maatwerk", zeker nadat ik hoorde dat een andere patiënt met een uitgezaaide darmkanker, een totaal andere behandeling krijgt dan ik.

Volgende maandag krijg ik voor de tweede maal Avastine toegediend ... een nieuw en redelijk duur geneesmiddel. Daarom moet de behandelende arts na enkele weken een evaluatie doorsturen naar het RIZIV, de Rijksdienst voor Ziekte- en Invaliditeitsverzekering. Slaat de behandeling aan, mag je doorgaan. Zoniet wordt de therapie met Avastine (om financiële redenen) stopgezet, en val je terug op de "gewone" chemo. Hoe m'n lichaam op de Avastine zal reageren, is nog even afwachten ... Intussen probeer ik genezen inderdaad boven alles te stellen, en met volle teugen te genieten ... ondanks de beperkingen.


16 opmerkingen:

  1. Dat is de reden dat ik niet alles hoef te zien, omdat het eindeloos herhaald en uitgemolken word, terwijl die mensen dik in de ellende zitten, slaan de journalisten hun slaatje eruit, vind het walgelijk, ook dat het allemaal zo verstoord is tijdens de diensten (dat had ik niet meegekregen)

    Denk dat je dat juist op de been houd, om juist wel toekomstplannen te maken, dan heb je iets positiefs om mee bezig te zijn.
    hou daar maar aan vast meis !
    Lieve groet Yvon

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik kan me ook helemaal vinden in wat je zegt over de mediatoestanden bij ongelukken etc. Dat schijnt tegenwoordig schering en inslag te zijn. Het wordt tijd dat er eens goede afspraken komen over wat niet kan en wel kan.
    Spannend natuurlijk, het wachten of de Avastine aanslaat. Ik duim voor je, meis. Ik vind dat je ontzettend goed omgaat met wat er op dit moment in je leven gebeurt.
    Janny

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Verschrikkelijke toestanden doen zich hier bij ons voor die allerminst nog getuigen van enig respect :(

    Met veel verwondering lees ik het vervolg van je verhaal en ik herken mezelf erin Anne. Zelf ben ik zo een positief overlevende en ik kan je vertellen dat je nu al je voorneemt om alles anders te doen en dat ook gaat doen want natuurlijk ga ook jij deze ziekte overwinnen maar ik weet ook uit ervaring dat je na een tijd alles weer meer relativeert maar de kanker gaat nooit meer uit je geest hoor. Wat ik wil zeggen is dat je hieruit ook veel leert....en dat er mensen zijn die heel veel aan je denken en dat is vaak in deze periode ook heel waardevol.
    Ik duim voor je dat de Avastine zijn werk doet,
    heel veel liefs, Sonja

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik heb wel even stil gestaan bij die kinderen en hun familie. Want het is te erg voor woorden. En als ik aan die journalisten denk, vraag ik me af hoe zij zouden reageren als het hun overkwam. Waarom laten ze iedereen niet gewoon met rust.

    Voor jou meid hoop ik dat de Avastine aanslaat. Ik kan alleen maar duimen voor je.

    Liefs Lia

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Je neemt het allemaal niet voor mogelijk wat in dat klein landje van ons gebeurd. Ik ben zover dat ik bijna geen nieuws meer zie !
    Hoe jij omgaat met je ziekte vind ik echt chapeau hoor, natuurlijk moet je nog plannen maken, natuurlijk moet je nog van alles willen doen en zien, en dat geef je de kracht om door te gaan. Het lukt je wel hoor.

    Liefs
    Carine

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Het is tegenwoordig niet anders met de media, dat zag je ook met het ongeval van prins Friso...alles wordt eindeloos herhaald en de pers zit er boven op. Uiteraard kun je niet om het vreselijke busongeluk heen, maar bij de wijze van verslaggeving kun je inderdaad vraagtekens plaatsen.

    Ik heb het al eerder gezegd maar ook nu weer vind ik het knap hoe je met je ziekte omgaat en hoe je tegen kanker aankijkt. Ik weet van mijzelf - uit ervaring, maar niet met kanker - dat ik geen pieperd ben, maar ik heb geen idee hoe ik zou reageren als ik dat bericht zou krijgen. Ik heb ooit op televisie een jonge vrouw gezien, die ondanks het feit dat zij door kanker niet lang meer te leven had, toch enorm straalde. Ik kan mij haar ook nog heel goed voor de geest halen, dat heeft zo'n indruk op mij gemaakt, het was zó bijzonder!! Ze genoot zó intens van alle dagen die zij nog had en vond het ook héél fijn dat ze haar afscheid voor een groot deel kon regisseren. Zelfs haar grafsteen had ze samen met haar man uitgezocht en ook toen straalde ze, ze bleef positief.

    En dat laatste, dat positieve, heb jij gelukkig ook en net als jij heb ik de overtuiging dat dat het ziekteproces absoluut beïnvloedt. Maar ik denk dat het ook karakter bepaald is, jij bent gelukkig gezegend met een optimistische geest die er vol voor gaat! En daar ben ik heel blij om! Ik hoop ook op een blij bericht over de Avastine!!

    Liefs, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat vreselijk he, dat gedoe met de media over het busongeluk met al die kinderen. Het respect is ver te zoeken. Je kunt je afvragen waar we met zijn allen mee bezig zijn. En dan zo een kerkdienst verstoren. Wie haalt het in zijn hoofd!

    Ik wil jou heel veel succes wensen met de Avastine en blijf die positieve gedachten vasthouden Anne.

    Groetjes van liefs van Nancy

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Het is waar dat bij rampen alles helemaal overheerst wordt door de media, en met name het onzinnige ervan. Met weinig respect voor de slachtoffers. Hopelijk kan er woensdag een waardige herdenkingsdienst gehouden worden.

    Ik heb bijzonder veel respect voor je Anne, zoals jij met je ziekte omgaat en er tegenaankijkt. Ik denk dat positief aan je herstel werken ook veel invloed heeft.
    Ik duim voor je wat de Avastine betreft.

    Lieve groet,
    Gerry

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat een mooi geschreven post Anne....en inderdaad wat een ellende allemaal.....ik kijk bijna geen tv....dus zie niet zo heel veel van hetzelfde.....maar mijn hart breekt op zo'n moment...en wat schrijf je bijzonder mooi over je ziekte...ben er stil van......geniet van het leven iedere dag weer.....liefs van mij...xxx..

    BeantwoordenVerwijderen
  10. lieve anne, wat een prachtig stuk heb je geschreven. ziekte brengt ook goede dingen, bijvoorbeeld dat je niet achteloos door het leven scheurt maar stil blijft staan en nadenkt over de wezenlijke dingen. en dat je beseft dat eerbied voor het leven ook betekent dat je hard moet werken aan je eigen gezondheid. je kan dit niet alleen aan de dokters overlaten. ik hoop alvast dat de Avastine aanslaat!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Als de media ergens op kan springen zullen ze het niet laten en tegenwoordig is het echt heel erg...gelukkig hebben wij geen TV maar via internet komt er ook heel veel binnen...

    Fantastisch Anne hoe jij tegenover je ziekte staat, mijn schoonmoeder had ook kanker, maar is nooit zo positief geweest, zij wees alles af, geen behandeling, niks en is 3 maanden later overleden...kanker kan zeker genezen worden en ik wens je heel
    veel succes met de Avestine en zet je vast in alles wat positief is!!

    Fijne week!
    Liefs Michelle

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik vind je zo dapper! Ik denk/hoop wel van mezelf dat ik er ook op die manier mee om zou gaan als mij zoierts zou overkomen. Maar ik snap ook wel dat mensen compleet instorten als ze slecht nieuws horen.. Hoe dan ook, ik heb respect voor jouw manier van ermee omgaan! En ik wens je van harte beterschap!!
    Lieve groet, Corine

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Snap net als Corine dat iemand helemaal zou instorten als ie dit slechte nieuws zou krijgen......ieder verwerkt dit op zijn eigen manier.
    Moet denken aan die nederlandse zwemmer die kanker heeft 'overwonnen'.
    Zelf vond ie dit een foute benaming en hij vond dat dit tekort deed aan iedereen die het niet had gered.....ik heb gewoon geluk gehad, zei hij.......
    Snap 'm zo.....en zo waar.


    Vond je post weer erg interessant en zo leerzaam........

    Denk aan je.

    Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Hallo Anne,
    Ik denk, zonder neerbuigend of betweterig te doen, dat positiviteit een hele stap naar genezing is. Maar niet iedereen is hetzelfde natuurlijk, niet iedereen heeft de kracht om zo positief te zijn.
    Ik duim voor je dat de kuur aanslaat Anne,
    Liefs,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Wat een positivisme ( bestaat dat woord eigenlijk wel?) heb jij in je, heel knap Anne, ik bewonder dat zeer!
    De hart onder de riem kaart ...graag gedaan! Je verdient het dat mensen aan je denken!
    Ik duim ook mee voor je dat de kuur aan slaat!
    Heel veel lieve groeten,
    Maia

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Hallo Anne, ja wat betreft het trieste gebeuren bij jullie in België, vind ik het ook altijd erg overdreven en vaak respectloos naar de naasten van de overledenen. De verstoring van de mensen die roepen dat dit de wil van god is, daar heb ik helemaal geen woorden voor.
    Ikzelf denk over de ziekte "kanker" ben je er op tijd bij dan is er echt wel iets aan te doen. Heb je een sterke wil om te overleven dan speelt dat zeker een grote rol mee. Dus omdat jij zo positief bent, ik vind het super en daar krijg je kracht en energie van, gewoon lekker doen wat je zelf wilt....sterkte en kracht voor volgende week.......liefs Marjon

    BeantwoordenVerwijderen