maandag 9 juli 2012

Moe


Dit weekend was het - net zoals het weer - dipjestijd. Na een nacht met veel buikkrampen, voelde ik me zaterdagmorgen behoorlijk slap en futloos. Het was meteen duidelijk dat er van de klussen die gepland waren, weinig of niets terecht zou komen. Een middagdutje leek een goede oplossing, maar resulteerde uiteindelijk in uren "comateuze" slaap. Gisteren ging het ietsje beter. Het Bretoense nachtkastje uit de kringloop kreeg een tweede laagje verf, en m'n middagdutje bleef beperkt tot anderhalf uur. Toch ben ik nog niet volledig in orde. Ik hou een kramperig gevoel, en ook m'n maag en lever zijn opgezwollen. Gelukkig heb ik nu woensdag een afspraak in het ziekenhuis om de resultaten van de scan te bespreken. Die werd vanmorgen genomen, ditmaal zonder de liter contrastvloeistof die je in een uur moet opdrinken. Gelukkig maar, want ik denk dat ik behoorlijk wat moeite zou gehad hebben om het spul naar binnen te werken!

Naast het vermoeide gevoel, had ik de afgelopen dagen ook een morele dip. De pijn in m'n buik, de zwelling van m'n lever, ... drukten me met de neus op de waarheid. Ook al tracht ik zoveel mogelijk als niet-ziek door het leven te gaan ... ik ben het wel! Voor het eerst voelde ik me ook écht opstandig over het feit dat ik niet zal genezen. Na zoveel maanden ben ik eindelijk boos! Kwaad omdat ik altijd gezond geleefd heb, hoopte op een lang en gelukkig leven, nog zoveel dingen wil doen ... De boosheid is inmiddels weg, maar de angst om snel te sterven blijft. Niet dat ik bang ben voor de dood. Jaren geleden zag ik ze reeds in de ogen tijdens een heelkundige ingreep met complicaties. Sterven op zich is niet het probleem, wel de pijn en aftakeling ervoor, het afscheid nemen, beseffen dat er zoveel is dat je wilt doen, maar niet meer kan. Dood gaan betekent loslaten, en daar ben ik duidelijk nog niet aan toe!
Lieve groet,
@nne

21 opmerkingen:

  1. Lieve Anne,heel begrijpelijk dat je ook dagen hebt,dat je in een dip zit.
    Ik hoop zo voor je,dat de pijnen weer zullen afnemen en dat je je dip weer kwijtraakt.

    Maar ik vind je wel zo'n kanjer,van hoe je er in staat.
    Ik heb daar grote bewondering voor.
    Ik geef je een dikke knuffel.
    Voel je hem ?

    Liefs Ans

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hi Anne,
    Wat goed van je dat je durft te schrijven over je gevoelens en kan me jouw angst heel goed voorstellen. Hoop voor jou én je partner dat je toch nog jaren "erbij "krijgt om te kunnen genieten van alles en iedereen !!!
    Dikke sterkte knuffel en lieve groet, Stella

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik heb even geen woorden Anne............
    Alleen dat ik heel veel bewondering voor je heb....

    Heel,heel veel liefs van mij

    Dicky Marie

    XXXXXX

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik kan me je boosheid zo goed voorstellen. Maar wat vind ik het toch knap van je dat je dit zo goed kunt verwoorden...
    Ik heb grote bewondering voor je, voor de manier waarop je met je ziekte omgaat. Misschien is dit voor jou ook wel de enige manier om er mee om te gaan. Maar knap blijf ik het vinden.
    Ik duim voor een goeie uitslag woensdag...
    Liefs,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
  5. O, lieve Anne, ik kan je begrijpen om je boosheid, moest gewoon niet mogen toch, dat mensen nog bruisend in het leven staand, dit overkomt en mee moeten maken. Dit is zo'n moeilijke tijd voor jou en je gezin, niemand wil weten dat die afscheid moet nemen van alles wat je lief is. O ik hoop zo dat je heel lang nog positief kunt blijven en laat alles maar gebeuren zo als het komt.Maak er nog wat van Anne, ik heb zoveel bewondering voor je.............gr.Conny.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lieve Anne,

    Ik heb even geen woorden.Het lijkt me zo ontzettend moeilijk, om met zo'n zwaard van Damocles te leven.Je wilt nog zo veel, je bent helaas vaak moe.En toch ben je de meeste tijd zo positief,daar heb ik een intense bewondering voor.Maar MAG je ook een keer boos en opstandig zijn?
    Het is verdorie niet niks,wat je mee maakt!Ik hoop en bid zo voor je,dat er je nog een mooie tijd gegeven wordt, met je geliefden.
    Hee lveel sterkte woensdag,
    Dikke knuf,

    Sarina

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Lieve Anne,

    Laat ik eerst maar een poosje stil zijn...

    Het is ook logisch dat je boos wordt. Het is toch niet niks! Het overkomt je zonder dat je je er tegen kunt verweren. En dan alles wat er aan je lichaam gebeurt. En dat je je ziek voelt zonder dat je weet waar het heengaat.

    En je angst is ook zo begrijpelijk. Je hebt steeds hoop gehad en hoopvol geleefd, maar op een dieper niveau knaagt de twijfel, vooral als je je beroerd voelt. En zie je dat af en toe onder de ogen.

    En ondertussen heb je een kastje in de verf gezet en ga je woensdag de uitslag van de scan krijgen.
    Heel spannend!!
    Ik leef heel intens met je mee en heb diep respect om de manier waarop jij dit duidelijk kunt maken en dit draagt!

    Lieve groet,
    Gerry

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Oh kan me je boosheid zo voorstellen. Jij die midden in het leven staat. Je houdt van het leven en wil nog zoveel genieten en gewoon zijn en leven.......
    Je mag boos zijn en dan ben je ook altijd zo bewust bezig met gezond eten en dan denk je nu waarvoor.........
    Denk met heel mijn hart aan je, leef intens met je mee, duim voor woensdag en ik bid dat je nog heel lang niet hoeft los te laten en dat je gewoon nog jaren mag zijn...........

    Knuf

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Och meis, ik kan me je boosheid zo goed voorstellen.
    Iedereen wil toch zo lang mogelijk hier blijven. En je mag ook best eens opstandig zijn, want je houd je altijd zo dapper.
    Ik neem mijn petje af hoe jij er mee omgaat. Helaas kan ik niets voor je doen, dan alleen met je meeleven. En ik hoop dat je hier nog lang mag blijven.

    Dikke knuffel.....
    Liefs Lia

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Pfff...ik weet even niks te zeggen....geef je een enorme dikke knuffel.......en oh meis ik hoop zo dat je nog heel lang blijft leven.....liefs Ria...xxx..

    BeantwoordenVerwijderen
  11. wat een confronterend bericht! het is moeilijk om de balans te vinden tussen erkennen dat je ziek bent en niet willen dat je identiteit alleen maar bepaald wordt door je ziek-zijn. maar hoezeer het waar is dat je meer bent dan alleen je ziekte, is je ziekte ook een feit dat je niet kan ontkennen. en dat komt soms hard aan. ik wens je veel sterkte en veel wijsheid - maar die heb je duidelijk al ... liefs, liefs, liefs ...

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Oh lieve Anne, wat ik kan ik me je boosheid voorstellen, altijd zo met gezond leven bezig zijn geweest...en dan overkomt je dit alles allemaal toch.
    En ook al vinden wij je allemaal zo'n dappere, moedige, sterke vrouw...is het te begrijpen, dat als je je dan zo ziek voelt, het je ineens even allemaal teveel van alles is.
    En nu afwachten op de uitslagen woensdag...ik hoop en bid met heel mijn hart, dat je tijd er nog lang niet op zit...

    Heel veel liefs en sterkte...en een dikke kus van mij♥♥

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Lieve schat,
    Wat naar dat je in een dip zit! Ja, het hoort er allemaal bij zeggen ze dan!
    Maar de aanvaarding is de allermoeilijkste fase hoor!
    Ik leef erg met je mee en geef je vanaf deze plek een hele dikke
    knuffel!
    Hou je haaks hoor!

    Veel liefs, Juliëtte

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Beste lieve Anne, ik hoop dat je je nu alweer een beetje beter voelt. Logisch dat je opstandig bent zo nu en dan. Valt ook allemaal niet mee. Veel woorden weet ik je niet te geven, het is zo moeilijk om zoiets goed te begrijpen wanneer je er zelf niet voor staat. Maar ik leef met je mee, heel veel sterkte.
    Groetjes Saskia

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Ik kan me er iets bij voorstellen dat je boos bent, maar ik vindt je ontzettend moedig, ik wens je heel veel sterkte.

    Groeten liefs, Marjonel

    BeantwoordenVerwijderen
  16. ik denk idd dat realiseren dat je tijd echt eindigt zonder al je plannen waar te kunnen maken oneindig moeilijk is ... het voelt heel unfair, al is er natuurlijk niemand die zoiets ´verdient´... aanvaarden wat is , blijft in elke omstandigheid een levenstaak en er mag nog zoveel liefde rondom zijn, het blijft iets wat je zelf moet doen ... toch van hieruit veel warmte, humor en een grote dosis begrip ...

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Lieve Anne,
    je praat openlijk over hoe je je voelt deze woede en de ontkenning van het lijden: Ik begrijp en ik wil medicijnen meer vooruitgang te boeken om het leven van patiënten te verbeteren. Ik heb altijd het gevoel dat de artsen vechten tegen de ziekte niet, maar voor de patiënt. Je weet dat mijn moeder had twee vormen van kanker, en mijn vader heeft ook een veralgemeende kanker en ik ben erg gevoelig voor het idee dat het welzijn, comfort en het gebrek aan lijden die belangrijk zijn voor de patiënt kan in ieder geval strijd op zijn kant, geniet een beetje van het leven en moraal.
    Ik wil dat je minder te lijden, echt met heel mijn hart.
    Ik omhels je.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Wat ben je toch ongelooflijk moedig en dapper
    Lieve @nne. De boosheid is zo begrijpelijk en
    ook nodig denk ik, om wat rust te kunnen voelen.
    De boog staat continu gespannen, en al helemaal
    bij dagen waarop je je helemaal niet goed voelt.

    Lieverd, ik hoop toch zo dat de uitslag van de scan
    iets positiefs zal brengen, en dat je het leven waar
    je zo intens van houd nog heel lang kan beleven.

    Veel sterkte en een dikke KUS.

    Liefs,
    Josephine

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Loslaten is het moeilijkste wat er is.. boos zijn mag lieve Anne, want jong sterven is niet zoals het zijn moet. Ik vind dat je je er dapper doorheen slaat.. Helaas kan ik niks concreets voor je doen, maar ik leef van uit de verte met je mee.
    Lieve groet, Corine

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Heel heel veel sterkte Anne in deze moeilijke periode. Ik hoop zo dat de ongemakken en pijn voor jou afnemen en er positief nieuws komt. Ik begrijp heel goed dat je kwaad bent.
    Lieve groet en dikke knuff,
    Marian

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Lieve Anne, wat een aangrijpende post! Afscheid nemen op jonge leeftijd is het zwaarste wat er is en boos zijn lijkt mij dan een natuurlijke reactie; sterkte gewenst!

    Liefs, Miranda

    BeantwoordenVerwijderen