dinsdag 24 januari 2012

Een donderslag bij heldere hemel

Net voor het jaareinde kreeg ik het vreselijke bericht ... er zat een gezwel in m'n dikke darm, én er waren al vlekken op de lever te zien. Het nieuws overviel me compleet. Ik voelde me kerngezond, had energie voor drie, geen klachten en dan dit. Ik was die nacht weliswaar naar de spoedafdeling gebracht met acute buikpijn, maar dit was echt het laatste waaraan ik gedacht had!
Ik mocht nog enkele dagen naar huis, bracht eindejaarsavond door op automatische piloot, ging met E. op nieuwjaarsdag naar de bioscoop, en bereidde me voor op de ziekenhuisopname. Die was al gepland op 3 januari, omdat de artsen de tumor zo snel mogelijk wilden verwijderen. Ik ging vol goede moed naar het ziekenhuis, alsof ik vanonder een glazen stolp naar de boze buitenwereld keek. Veel tijd om te denken kreeg ik niet ... ik moest operatieklaar gemaakt worden: scheren, een wash-out om je darmen te ledigen, ziekenhuisadministratie, ... Ik had een redelijk rustige nacht, en ook de volgende ochtend totaal geen pre-operatieve stress. Rond 13 uur werd ik met bed en al opgehaald en naar het operatiekwartier gebracht. Het blauwe pilletje dat me had moeten doenindommelen, miste zijn uitwerking. De voorbereiding van de anesthesie, het steken van het epiduraal voor de pijnpomp, ... kon ik nog volop meemaken!
De volgende dagen verliepen behoorlijk. De pijnpomp deed inderdaad uitstekend dienst, zodat ik vrijwel pijnvrij was. Pas toen ze enkele dagen nadien werd afgekoppeld, begon de pijn te knagen, gepaard met misselijkheid en de eerste grote dip.
Omdat er blijkbaar wat problemen geweest waren om de darm te hechten (ik heb veel littekenweefsel overgehouden aan het "endometriosedebâcle" in 1997), moest er enkele dagen na de ingreep terug een scan gemaakt worden van de darm. De hechting bleek in orde ... eindelijk wat beter nieuws! Helaas kwamen mijn darmen pas erg laat in werking, zodat ik gedurende een week veroordeeld was tot het "eten" van astronautenvoeding die via het infuus werd ingedruppeld. Pas na een week mocht ik het eerste vaste voedsel innemen ... scheepsbeschuit met jam!
Volgens de afdelingsartsen verliep mijn herstel goed. Mijn bloed vertoonde weliswaar verhoogde ontstekingsparameters, maar vrijdag of zaterdag zou ik naar huis mogen. Op vrijdag moest enkel nog een poortkatheder (port-a-cath) ingeplant worden, maar dat was volgens de artsen een ingreep van niks. Mooi niet dus! De eerste ader bleek te smal, en toen begon de chirurg dermate in mijn te wroeten, dat ik het gevoel kreeg dat ze me door de operatietafel zou duwen. En plots ... een stekende pijn in m'n longen. Instinctief voelde ik dat dit fout zat. De arts deed er een beetje luchtig over, maar stelde voor om na het gesprek met de oncologe, "voor alle zekerheid" een foto van de longen te laten nemen. Terug op de kamer kon ik amper naar lucht happen, mijn stem klonk als die van een deelnemer aan een rookmarathon. Een uurtje laten werd inderdaad bevestigd dat ik een klaplong had, maar die zou snel zelf herstellen. Meteen werd ook meegedeeld dat ik enkele dagen langer in het ziekenhuis zou moeten blijven. De daaropvolgende dagen werden opnieuw foto's van de longen gemaakt, maar het gaatje in m'n longen werd helaas groter, alhoewel ik iets meer ademruimte had. Op maandag moest uiteindelijk een thoraxdrain gestoken worden ... wellicht het pijnlijkste moment in m'n hele leven. M'n 3e week ziekenhuisopname had ik zoveel pijn, alles leek zo uitzichtloos, dat ik even m'n vechtlust dreigde te verliezen.
Afgelopen zondag mocht ik eindelijk naar huis. Buikklachten heb ik niet, maar ik ben vaak doodmoe en kortademig. Op m'n rug slapen lukt me amper ... het voelt aan alsof m'n longen volledig platgedrukt worden. Slapen "à la Napoléon" lukt wel: rechtop, met een warm nest aan kussens in m'n rug. A.s. maandag krijg ik normaal gezien mijn eerste chemobeurt. Hopelijk ben ik tegen dan weer op krachten!
Liefs,
@nne

5 opmerkingen:

  1. Hallo lieve @nne, ik heb hier je hele verhaal gelezen en dan wordt je overdonderd als je dit leest, je gaat voor buikpijnklachten en dan is het direct helemaal mis, ik heb het pas allemaal meegemaakt met mijn vader. Het is zo oneerlijk allemaal. Maar je moet de hoop niet verliezen want ze kunnen heel veel tegenwoordig en als je nog jong bent dan kun je er nog tegen vechten.
    Ik denk dat deze blog is bedoeld voor jezelf, voor je emoties, je angst en je hoop, misschien kun je alles van je afschrijven en is deze blog een uitlaatklep voor jou. In ieder geval heel veel Sterkte.......lieve groet Marjon

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Anne,
    Ik heb net je verhaal gelezen en de rillingen lopen over mijn rug, meid wat heb je het te verduren gehad.
    Ook ik heb het van dichtbij meegemaakt, met 1 van mijn broers...zelfde verhaal, hij werkte zelfs nog gewoon, en dan ineens zulk nieuws, je verwacht zoiets totaal niet.
    Ik wens je heel veel sterkte toe bij de behandelingen, hopelijk kan je de chemo goed aan, ben je inmiddels wel wat meer aangesterkt ?
    liefs Yvon

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Anne,
    Ook ik heb je verhaal gelezen en ben wederom verbijsterd hoe snel het in een mensenleven kan omslaan. Het éne moment ben je vrolijk, energiek en levenslustig, het volgende moment een ernstige patient! En dan ook nog een klaplong erbij, dat zijn toch onvoorstelbare dingen normaliter.
    Een vriendin van me maakt momenteel hetzelfde mee dan jij, uitgezonderd die klaplong dan natuurlijk. Met onze damesclub proberen we er zoveel mogelijk voor haar te zijn en ze zegt dat ze daar ongelofelijk veel steun aan heeft. Ik wens jou toe dat je ook de steun en hulp hebt die je nu zo goed kan gebruiken.
    Ik wens je heel veel sterkte en moed toe voor de komende tijd!
    Ik denk aan je.
    Liefs,
    Janny

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoi @nne,

    Wat een nachtmerrie! Ik vind je heel dapper.
    Heel veel sterkte en beterschap!!

    Liefs Petra

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel heftig zeg, hopelijk heb je het ergste gehad nu en is het nu voorzichtig weer opkrabbelen en doet de chemo zijn werk. Je klinkt als heel erg dapper !
    Liefs van Syl (Zaanse Zolder)

    BeantwoordenVerwijderen