zondag 29 januari 2012

Doel

Deze nacht sliep ik voor het eerst terug in het "echtelijke bed". Sinds ik uit het ziekenhuis ben, had ik op de bank geslapen. Op die manier kon ik beter half rechtop slapen ... plat liggen gaat helaas nog steeds niet. Buiten het feit dat het zalig was om hand-in-hand tegen E. aan te liggen, heeft dit nachtje me geen goed gedaan. Onze harde, ergonomische matras is namelijk zalig wanneer je geen rug-, buik-, of andere klachten hebt ... deze nacht ontpopte ze zich als een volbloed stenen bruidsbed. Er moest zowat een kwartier douchen-met-massagestraal aan te pas komen voor ik min of meer in de plooi zat. Vannacht blijf ik terug op de bank slapen ... lekker zacht met met rug in de kussens!

Tot daar mijn dagelijkse beslomeringen. Eigenlijk wilde ik jullie meer vertellen over Doel. Niet "het" doel, maar het middeleeuwse dorpje vlakbij Antwerpen. Voor ik geboren werd, reden mijn ouders er vaak met de fiets heen. Mijn vader hield namelijk enorm van de polders, en Doel en omgeving zijn het thema van verschillende schilderijen die hij in die periode gemaakt heeft. Ook toen zij in 1958 hun eerste auto kochten, bleven zij het polderdorp geregeld bezoeken. Zélf hou ik erg mooie herinneringen aan over. Ik kon er rondrennen vlakbij de schorren, me vergapen aan het 17e eeuwse Hooghuis in Vlaamse renaissancestijl of de boerinnen in bloemenschort. In de namiddag werd het pas echt feest, wanneer we pannekoeken met bruine suiker (steevast met Cecemel) aten in de 17e eeuwse molen, één van de oudste windmolens die nog in  Vlaanderen te vinden zijn. Tegen de avond liepen de visserssloepen langzaam binnen, met hun typische geur van stookolie vermengd met een vleugje zilt. Aan dek, de manden met slibtongetjes of de vers gekookte garnaal voor een prikje.
Eind jaren '60 begon de neergang van het dorp. De dokken van de Antwerpse haven kwamen dichter en dichter, er werd gestart met de bouw van een kerncentrale. Al gauw werd de typische molen overschaduwd door de koeltorens van de centrale. Veel bewoners verlieten het dorp, en zeker sinds de bouw van het Deurganckdok, is het inwoneraantal teruggezakt tot een absoluut minimum. Het is nu weer een hele tijd geleden dat ik het dorp bezocht, maar Doel blijft altijd een stukje van mezelf. Ik versleet er menige kinderbroek, en de balustrade van het Havenhuis, diende voor mij als groeimeter. In mijn vaders fotoarchief zitten beslist nog een reeks foto's waarop ik eerst niet, maar dan hoger en hoger boven de balustrade uitsteek.
En de boerinnen met bloemenschort? Die zijn inmiddels al lang overleden, hun kroost heeft het dorp verlaten. Ik herinner me nog de verbaasde blikken van de dorpsbewoners tijdens de grote anti-nucleaire betoging (in 1979?). Zij vergaapten zich aan de eindeloze stoet milieu-activisten, groene fietsers, Agalevers-in-spe, idealisten-tout-court. Ze riepen dat we zotten waren, langharig werkschuw tuig, dat hun zonen de het werk in de centrale wou afnemen. Gewerkt wordt er nog steeds in Doel. Ondanks het feit dat de centrale een hoogbejaarde nucleaire plant is, werd besloten om ze langer open te houden. De dokken (operationeel of niet) hebben Doel inmiddels volledig ingesloten. De dorpskern blijkt er verlaten bij te liggen, op enkele kraakpanden en "herhuurde" huizen na. Doel ... een spookdorp, ergens in de verdwenen polders.

8 opmerkingen:

  1. Hoi Anne, wat dapper en goed dat je via deze blog de zwaarte wat van je afschrijft..Ik heb me ook hier als volger gemeld, ik lees alles, maar ik zal niet elke post reageren. Simpelweg omdat ik soms niet weet wat te zeggen.. Ik wens jou en E. heel veel kracht en sterkte voor de komende tijd!
    Ik heb respect voor je plan elke dag een mooie foto te maken..
    Lieve groet, Corine

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Als je op de bank lekkerder ligt, gewoon daar even blijven tot het beter gaat en ik hoop dat dat rap is.
    Ik kende het dorp Doel niet (komt ook omdat ik in NL zit denk ik), maar ik krijg er nu wel een heel goed beeld van. Je schrijft zo lekker beeldend.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hallo Anne, via de blog van Ingrid kom ik bij je terecht, en ik heb me aangemeld als volger omdat ik een groot respect heb voor je openheid.

    Ik wens je heel veel sterkte, samen

    Lieve groet
    Tanja

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Anne,

    Ook hier ga ik je verhalen volgen!! Ik denk dat ik net als Corine niet altijd zal reageren, maar lezen zal ik het zeker!

    Er komen veel lieve reacties op mijn post binnen, daar ben ik echt heel blij mee....ook ik kreeg er tranen van in mijn ogen hoor! Dat is toch de kracht van blogland, allemaal lieve meiden bij elkaar!

    Veel liefs, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat moedig van je om een blog te beginnen over deze zware periode in je leven! Ik wens je heel veel sterkte toe.

    Lieve groet, Miranda

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hallo Anne,
    Al heel lang volg ik stil ambrozijn en oude kant.
    Een tijdje had ik al niet meer gelezen tot ik weer langs kwam en las dat je ziek bent en daarom er een nieuw blog bij hebt gemaakt.
    Ik ben er stil van en heb een enorm respect voor je vechtlust! Veel sterkte toegewenst!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik ga even met je mee terug in de tijd, ik stel het me zo voor, tot het moment van de centrales, zonde om dat in zo'n idyllisch dorpje neer te planten
    ze waren vast blij dat hun jongens toen werk hadden in hun dorp, niet wetende in wat voor omgeving ze nu werkelijk aan het werk waren...
    hoop dat het inmiddels beter met je gaat, zo jammer dat je niet in je eigen bed kan liggen, dat is toch het fijnste, elkaars warmte opzoeken, juist nu

    liefs Yvon

    BeantwoordenVerwijderen
  8. ik ben als kind ook vaak in doel geweest - een typisch zondagsuitje vanuit antwerpen. ik herinner dat we ook een keer naar Wilmarsdonk gingen om naar de laatste keer 'ganzenrijden' te kijken voor alles onder water en modder verdween. echt de sfeer van 'Terug naar Oosterdonk).

    BeantwoordenVerwijderen