Dingen plaatsen

Gisteren heb ik een ronduit slechte dag gehad ... nochtans, hij leek prima begonnen. Goed geslapen, ontbijtje, maar toen sloegen de buikkrampen toe. Zowat de hele dag flinke pijn gehad. Die is nu over, maar ik heb er rugpijn voor in de plaats gekregen. Heel actief zal ik vandaag ook niet zijn. Na het badderen leek alle energie uit m'n lijf verdwenen. Nét 2 weken geleden (het weekend na de chemo) voelde ik me ook erg belabberd. Misschien moet ik er wel rekening mee houden dat ik in het "tussenweekend" inderdaad op een erg laag pitje moet draaien.

Wie net als ik geconfronteerd wordt met een levensbedreigende ziekte, stelt zich onvermijdelijk de vraag "waarom ik", "waarom juist deze kanker". Vooral de laatste vraag houdt me erg bezig. Ik heb al talloze sites en brochures over dikke darmkanker doorgelezen, en ik ben absoluut een a-typische patiënt. Ik at weinig vlees (jarenlang was ik vegetariër), op het menu stond zelden vette voeding, we aten zoveel mogelijk bio én ik deed héél veel aan lichaamsbeweging. De enige plausibele verklaring die ik op een site vond, is het verband tussen darmkanker en luie darmen. Die werken inderdaad erg traag, maar geen arts die daar ooit ongerust over was. In het boekje "Als kanker in je leven komt - gids voor de patiënt en zijn naasten" (Stichting tegen kanker) lees ik dat een antwoord vinden op de vraag "waarom" een onmogelijke opdracht is. Kanker heeft nooit één aanwijsbare oorzaak, en heel vaak kan met de echte oorzaak niet eens vinden ... En dat is juist het geen dat het zo moeilijk maakt om de hele toestand te aanvaarden. Volgens de auteur is kanker geen straf, maar een ziekte. Volgens de auteur moet je niet zoeken naar de reden waarom je ziek bent, maar kijk je beter vooruit. Naar de manier waarop je de ziekte het best aanpakt, samen met je naasten en het medisch team, en de manier waarop je omgaat met hoop en wanhoop. Als je ziek bent, verlies je immers een hoop. Je gezondheid, je zelfstandigheid, bepaalde plannen of dromen, het komt allemaal op losse schroeven te staan. Ook de behandeling draagt vaak bij tot negatieve gedachten. De voortdurende moeheid en het gebrek aan concentratie wegen erg zwaar, ik merk dat m'n lichaam stilletjes aan verandert (m'n spiermassa kalft af, m'n huis voelt schilferig aan), en de medicatie (Avastine) die ik vanaf volgende week krijg toegediend, is natuurlijk een grote onbekende. Natuurlijk  dragen ook de prognoses bij tot onzekerheid. Kom ik hierdoor, hoelang heb ik nog te leven, kan ik in alle serenititeit afscheid nemen van wat me lief is ... of heeft het leven toch nog een flink aantal comfortabele jaren voor me in petto?
Liefs,
@nne