Dieu n'est pas ici

Eind januari schreef ik al een stukje over Doel (klik hier). Vroeger een idyllisch dorp aan de Schelde, nu herschapen in een spookdorp onder de rook van de kerncentrale. Toch heeft het dorp nog 29 bewoners. Die waren het nachtelijk vandalisme zo zat, dat je sinds kort tussen 22u en 6u 's morgens, via een slagboom moet om het centrum te bereiken. Gisteren brachten we een kort bezoek aan Doel. Met een brok in de keel, aangezien ik er als kind prachtige dagen heb doorgebracht. Triest om de leegstand, blij om er de keramiste Denise te leren kennen, en gefascineerd door de graffitikunst waar Doel inmiddels beroemd/berucht om is. En de molen, die staat er nog als stil verzet tegen de kerncentrale.

temidden van de leegstand, de sporen van de laatste 29 bewoners

oude boerderijen, verscholen in een sprookjesachtige tuin

de klaprozen van ceramiste Denise

oude en nieuwe energievormen

pannekoeken kan je nog steeds eten in de molen, Doel 1 en 2 sluiten definitief in 2015.

Liefs,
@nne