Scanonderzoek en tai chi

Vandaag moest ik naar het ziekenhuis voor een scanonderzoek van de lever. Sinds 12 uur gisteravond mocht ik niets meer eten of drinken (heet dat in Nederland ook "nuchter" zijn?), waardoor ik in de wachtkamer een enorme dorst had. Geen paniek, de fles met de contrastvloeistof was al onderweg! Deze vloeistof moet je in een uur tijd naar binnen werken, het laatste kwartier mag je absoluut niet meer naar het toilet. Vervolgens werd ik aangeprikt in m'n arm om tijdens het onderzoek nieuwe contrastvloeistof in het lichaam te krijgen. Die wordt niet via m'n port-a-cath toegediend, omdat die (zo vertelden ze me vorige keer) schade aan de katheder kan veroorzaken. Het scanonderzoek begint langzaam vertrouwd te worden: je lijf op een harde ondergrond, armen achter je hoofd, een extreem warmtegevoel dat door je leden flitst, en de nasale stem van de arts die de instructies geeft. Volgende week weet ik meer hoe het  met m'n lever gesteld is.

Morgen kan ik - eindelijk - aan m'n cursus tai chi beginnen. Er zijn heel wat weken verlopen sinds ik belde of ik kon deelnemen. Eerst moesten de formulieren door m'n oncologe ingevuld worden, dan moest een arts van de vereniging oordelen of ik in aanmerking kom, en dan was het paasvakantie. Toen ik de aanvraag indiende, koos ik voor een rustige workshop die bovendien dicht bij huis gegeven wordt. De afstand tussen thuis en het begijnhof, waar de cursus gegeven wordt, leek me toen nét haalbaar. Ik was op dat moment immers nog erg moe, maar inmiddels heb ik ook dit weekend weer een aantal uurtjes gewandeld. Toch kijk ik er enorm naar uit om met de cursus van start te gaan. Tai chi blijkt namelijk heel goed te zijn voor je ademhaling, en die is nog niet altijd optimaal. Vooral bij guur weer en wind op kop, merk ik dat snel(ler) buiten adem ben. Voor mij mag het gure weer snel voorbij zijn. Ook al staat de natuur volop in bloei, een heerlijk lenteweertje zit er voorlopig niet in.

Groetjes,
@nne